-Κανείς δε θα μπορέσει να δει
μέσα απ᾽ τα δικά μου μάτια. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που
βλέπω σε εσένα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν άνθρωποι να σ᾽ εκτιμήσουν
πραγματικά γι᾽ αυτό που είσαι.
- …
-Είμαι εδώ για σένα, ακούς;
Κάθε μέρα ξυπνούσε την ίδια ώρα
κι έκανε έναν καφέ για να μπορέσει να βγάλει την κούραση. Είχε ξενυχτήσει πάλι
για εκείνον αλλά δεν είχε καμιά σημασία. Πίστευε πως άξιζε τον κόπο. Η κούπα
αχνιστή και γεμάτη δίπλα, τα τσιγάρα όπως πάντα πάνω στο τραπέζι κι ο
υπολογιστής σε αδράνεια για να μη χάσει λεπτό επαφής μαζί του.
Ένας κόμπος ανεβοκατέβαινε απ᾽
την καρδιά στο στομάχι και πάλι πίσω εδώ και δυο εβδομάδες, όσο δηλαδή
διαρκούσε η γνωριμία τους. Οι κινήσεις μηχανικές και πάντα ίδιες. Κάθονταν στο γραφείο,
γέμιζε τα πνευμόνια καπνό και περίμενε.
Δεν έκανε τίποτα. Απλώς βρισκόταν
σε μια αόριστη αναμονή μέχρι να δει ένα γνώριμο μήνυμα. Σκέφτονταν ξανά και
ξανά πώς είχε επιτρέψει στον εαυτό του να μπει σε αυτή την κατάσταση.
Τα Χριστούγεννα ήταν εδώ και
καιρό μια απαγορευμένη περίοδος για να βγαίνει απ᾽ το σπίτι, μιας κι ο έρωτας
εκείνες τις μέρες κυκλοφορεί ελεύθερα με κόκκινη κάπα και μοιράζει τον εαυτό
του απλόχερα. Δεν ήθελε ν᾽ αναλώνεται σ᾽ εφήμερες και πρόσκαιρα ευτυχισμένες
καταστάσεις. Όμως δεν μπορούσε πια να το κοντρολάρει. Κάτι ανώτερο κινούσε τα
νήματα.
Αν η ζωή είναι πουτάνα, τότε η
μοίρα είναι σκύλα κι αυτή γούσταρε να τεντώσει κι άλλο τα σκοινιά για να δει αν
άξιζε κάτι να σωθεί.
Όλα ξεκίνησαν απλά σ᾽ ένα chat γνωριμιών από μια κλισέ ερώτηση. Κανείς άλλος
δεν ήταν διαθέσιμος εκείνη την ώρα για συζήτηση και να! που αυτή η έλλειψη
εναλλακτικής, στο τέλος τους οδήγησε σ᾽ ένα μπαρ να φλερτάρουν ο ένας τον
άλλον. Ανούσια λόγια από αυτά τα χιλιοειπωμένα που ανταλλάσσονται μόνο για να
κερδίζουν εντυπώσεις και χαμόγελα. Το ήξερε αλλά ήθελε να του δώσει χώρο να
κινηθεί και να μη θίξει τον εγωισμό του. Κατά βάθος, όμως, πάλευε να του
αποκρύψει την ανάσα που έβγαινε με δυσκολία απ᾽ το στήθος. Τη δύσπνοια που
προκαλεί η η χειραψία με τον έρωτα αυτοπροσώπως.
Ήταν μόλις πριν τρεις ώρες που
είχε κατέβει στον σταθμό του Κεραμεικού. Εκεί είχαν κανονίσει να βρεθούν. Βγήκε
κι άρχισε να τον ψάχνει. Τον είδε να κάθεται στην πλατεία, χαλαρός με το τζιν
και το μαύρο του πουλόβερ, να συζητάει με την παρέα του και να γελάει. Και τότε
σταμάτησε και του συστήθηκε.
-Γιάννης, χάρηκα για την
γνωριμία.
-Κι εγώ το ίδιο.
Η παρέα του ήταν αρκετά φιλική.
Σηκώθηκαν όλοι μεμιάς και κατευθύνθηκαν στ᾽ αγαπημένο τους μπαρ για να
διασκεδάσουν όλοι μαζί.
Στη διαδρομή η αμηχανία ήταν ξεκάθαρη
και σίγουρα μόνο λίγο αλκοόλ θα τους έσωζε. Χορός, μουσική κι ένα καλό πότο ήταν
μία ευκαιρία για να έρθουν πιο κοντά. Όπως κι έγινε.
Μέσα στη ζάλη και τις χαλαρές
άμυνες τον άρπαξε και τον φίλησε χωρίς να το σκεφτεί πολύ. Έτσι ένιωθε, έτσι
γούσταρε να εκφραστεί εκείνη τη στιγμή. Κι ας ούρλιαζε το ένστικτο του πως
έμπλεκε με κάποιον που έμελλε να γίνει μια ακόμη κακιά συνήθεια που θα έκανε
την ζωή του άνω-κάτω.
Η οθόνη του υπολογιστή φωτίστηκε.
Είχε περάσει μια ώρα και ούτε που το είχε καταλάβει.
«Όμορφες καλημέρες» είχε γράψει.
Έτσι συνήθιζε να λέει κάθε πρωί. Περίμενε πάντα εκείνος να στείλει γιατί δεν
ήθελε να τον πιέζει, ούτε να του δείχνει πως τον έχει ανάγκη για να πάει στ᾽
αλήθεια καλά η μέρα.
Το ανήμερο θηρίο του πάθους που
με δυσκολία κρατούσε κοιμισμένο, έψαχνε αφορμή να ορμήξει και να κατασπαράξει
τα πάντα στο διάβα του. Όμως το συγκρατούσε.
Είχε προσπαθήσει πολλές φορές να
τον πείσει να είναι μαζί. Έτρεχε μαζί του στα θέατρα, ξημεροβραδιαζόταν για
ώρες ακούγοντάς τον να κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο.
Αυτό που έβλεπε ήταν πως όσο
εύκολο είναι να ερωτευτείς, τόσο δύσκολο είναι να κάνεις τον άλλον να καταλάβει
πόσο ερωτευμένος είσαι.
Πέρασαν ένα μήνα μαζί για να
πνιγούν λίγο αργότερα σε μια κουταλιά ανεκπλήρωτου που έσερνε από πίσω την
ταμπέλα «ΈΡΩΤΑΣ».
Δεν είδε ποτέ ο ένας τον άλλον. Ο
ένας Κέρκυρα, ο άλλος Αθήνα και στη μέση δεκάδες χιλιόμετρα να χωρίζουν τις
ζωές τους. Το μόνο που έμεινε να τροφοδοτεί την ελπίδα τους ήταν τα λόγια του
«επίμονου συγγραφέα».
«Ο έρωτας και η αγάπη είναι δυο
σκόπιμες πράξεις με αρχή και χωρίς τέλος».
