Σεβάσου τη διαφορετικότητα

Σήμερα, ο καιρός τσουχτερός, το ίδιο και η διάθεσή μου.

Θα ήθελα, λοιπόν, να απευθυνθώ σε όλους εκείνους τους «ειδήμονες» που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μας αναστατώνουν τη ζωή και την ψυχή μας. Σε εκείνους τους άδειους, από ενδιαφέροντα, ανθρώπους με τη μαύρη αύρα, που τρέφονται από τη δυστυχία μας.

Για να μη μακρηγορώ, σε είδα ανθρωπάκο, πώς κοίταξες τον εύσωμο που κάθισε δίπλα σου στο τραίνο και στριμώχτηκες. Είδα το ρατσισμό στα μάτια σου, είδα την αηδία που έσταζε το βλέμμα σου.

Εσύ, που ντύνεσαι, μυρίζεις και φέρεσαι υπέροχα.

Εσύ που για όλα έχεις απάντηση.

Εσύ που δε σου ξεφεύγει τίποτα, που το βλέμμα σου μαρτυρά το βρωμερό ρατσιστικό μυαλό σου και την ψευτιά που κυοφορούν οι εκφράσεις σου, απέναντι σε φίλους, συγγενείς, εραστές και συνεργάτες...

Σε είδα πώς γέλασες, χαιρέκακα, όταν η ψηλή «καβλιάρα» που τράβηξε την προσοχή του δικού σου παραπάτησε πάνω στα τακούνια της.

Σε πρόσεξα, όταν ο ερμαφρόδιτος συμφοιτητής σου μπήκε στο αμφιθέατρο να παρακολουθήσει το μάθημά του, ντυμένος ιδιαίτερα κι εσύ «κανονικέ» μου φίλε γέλασες με τη ροζ τσάντα του. Το δικό σου κώλο που κάθε μέρα μεγαλώνει, δεν τον κοιτάς, ε; Που δεν ξέρεις να ζεις σωστά, να τρως και να κοιμάσαι όπως πρέπει, δεν ξέρεις να μιλάς τη γλώσσα σου, που ζεις στην ημιμάθεια και δεν ακούς ούτε και σέβεσαι τον εαυτό σου.

Όταν η τραβεστί ιερόδουλη γειτόνισσά σου πήρε γύρω στα μεσάνυχτα τους δρόμους για να βγει το μεροκάματο. Το ξέρεις ρε ότι αυτό είναι τίμιο, σε αντίθεση με εσένα που κοντεύεις 35 και ακόμα σε χαρτζιλικώνει η γιαγιά; Και μη μου πεις «η κρίση φταίει» ,σε είδα και πριν την κρίση.

Υπάρχουν δουλειές, κακοπληρωμένες μεν αλλά υπάρχουν. Αλλά η μεγαλειότητά σου δεν καταδέχεται να μοιράσει φυλλάδια ή να πλύνει κάνα πιάτο.

Σε είδα ανθρωπάκο, σε είδα πως έσπευσες να ρίξεις το δηλητήριό σου, σε οτιδήποτε διαφορετικό από ότι έχεις συνηθίσει.

Και σένα σε είδα, και καλά φιλελέ, αναρχικέ, αριστερέ ή όπως αποφάσισες να ταμπελώσεις τον εαυτό σου, που όταν οι καταστάσεις σε πίεσαν να αποφασίσεις «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις», την έκανες από την πίσω πόρτα και άφησες τους άλλους να τρέχουν για σένα.

Επαναστάτη των Βορείων προαστίων με τα λεφτά της μαμάς, πώς έτρεξες να κρυφτείς την ώρα της επίθεσης από τους μπάτσους στους ελευθεροχώρους που τριγυρνάς και μετά καυχιόσουνα για το πόσα χημικά έφαγες στη μάπα, επαναστάτη της δεκάρας. Στα πάρτυ, όμως, ξέρεις να είσαι ο πρώτος που θα φτάσει κι ο τελευταίος που θα φύγει.

Μη φοβάσαι εναλλακτικέ χίπη, έχει και σένα ράμματα η γούνα σου, καθώς όταν το δάσος καιγόταν όλο το καλοκαίρι, δεν πήγες να βοηθήσεις ούτε μία φορά. Ξέρεις όμως πολύ καλά να γυρίζεις τα νησιά με τη σκηνή σου, να κοιτάς με αηδία εμένα που τον εγκληματία επειδή τρώω κρέας, να βρωμίζεις τις παραλίες που «οι μικροαστοί» καθαρίζουν για σένα και να διαδηλώνεις για το περιβάλλον παριστάνοντας τον οικολόγο, πράσινο, κίτρινο ή πορτοκαλί, ανάλογα με το τι ορίζει «η φάση» και η σεζόν. Να το παίζεις κουλ γύρω απ’ τη φωτιά με την κιθάρα και να τραγουδάς για επαναστάσεις μπας και πέσει κανένα γκομενάκι και απόψε.

Και εσύ, ναι σε σένα μιλάω που είσαι γκέι, αλλά ο φόβος της παραδοχής σου σε έκανε κακιά αδερφή, μια κομπλεξική. Η ομοφοβία σου δεν ήταν αρκετή για να το βουλώσεις και να συνεχίσεις να υποφέρεις, αλλά έκραξες όσους πήγαν στο gay parade, κι ας ήθελες να είσαι στην πρώτη σειρά. Και με την πρώτη αφορμή θα στάξεις όλο το φαρμάκι της καταπίεσης που υφίστασαι, θρασύδειλο ανθρωπάκι.

Κι εσένα οργισμένη φεμινίστρια. Ούτε τα τσιτάτα της Simone de Beaouvoir ούτε το ξυρισμένο σου κεφάλι ή αξύριστες μασχάλες σε κάνουν πιο γυναίκα από τις υπόλοιπες. Το βράδυ τις θες τις σφαλιάρες σου, παραδέξου το. Ζηλεύεις, πονάς και αγαπάς, όπως όλες οι υπόλοιπες γυναίκες γύρω σου.

Εσύ «φωστήρα» μου πάνω στις σχέσεις, που ξέρεις «πώς είναι αυτά» κι έκανες τον ιεροκήρυκα, είτε από την ασφάλεια που σου παρέχει η μοναξιά σου, είτε η πληκτική σου σχέση. Για τους άλλους είσαι πρώτος στην κριτική. Όταν όμως η σχέση σου τελείωσε, αδυνατούσες να διαχειριστείς το αυτονόητο.

Σε θυμάμαι να μιλάς με ύφος χιλίων καρδιναλίων για τις σχέσεις και την πολυπλοκότητά τους. Μα καλά, κανένας δε σου είπε ότι στην απέξω είμαστε όλοι οι καλύτεροι ρήτορες; Πονάει η αλήθεια, μωρό μου.

Εσένα φεισμπουκική ψωνάρα σε άφησα για το τέλος. Δεν έχει φύλο αυτή η «ασθένεια» και δε θα τελειώσει, γιατί ο κόσμος φτιάχτηκε έτσι ώστε να μισεί και να κρίνει ο ένας τον άλλο, χωρίς σταματημό και χωρίς να κοιτάει τη δική του την καμπούρα, που βρωμάει από χιλιόμετρα.

Όχι αγαπημένη μου ντίβα, ούτε τα ρούχα και τα λούσα που μοστράρεις καθημερινά ούτε η «υπέροχη, γαλήνια φεισμπουκική ζωή σου», που φροντίζεις να περνάει πασαρέλα σε όλους τους φορείς κοινωνικής δικτύωσης θα απαλύνουν τη δυστυχία σου. Ξέρω πως όταν ξεβάφεσαι είσαι μόνη, πιο μόνη κι απ’τους μόνους και είσαι αδύναμη, και κλαις το βράδυ στον ύπνο σου αγκαλιά με το αρκουδάκι σου.

Θα συνέχιζα να γράφω, αλλά θα προτιμήσω να κάνω ένα περίπατο στο ποτάμι μήπως ακούσω καμιά αλήθεια σήμερα γιατί μπούχτησα ψέμα.

Ο μεγαλύτερος εχθρός σου θα παραμένει ο εαυτός σου. Μπορείς αλήθεια να μείνεις μόνος σου για ένα λεπτό, να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να αντιμετωπίσεις την αλήθεια ή ο καθρέφτης σου πάει πακέτο με τις αψεγάδιαστες selfies σου και τη στημένη ευτυχία σου;

Μπορείς να συνεχίσεις να κράζεις, να αφορίζεις, να κατακρίνεις και να μασουλάς δήθεν ανέμελα την τσίχλα σου, χωρίς να συλλογίζεσαι το κόστος και τις συνέπειες που έχει το κακιασμένο χαμόγελο που φόρεσες και σήμερα. Εμένα όμως δεν μπορείς να μου κρυφτείς.

Καλή τύχη.