«Εγώ ήμουν, είμαι και θα είμαι ο
έρωτας της ζωής του!»
Η φλόγα απ’ το κερί στο τραπέζι
τρεμόπαιξε. Η σταθερή και καθαρή φωνή της ήχησε σ᾽ όλο το δωμάτιο. Έγειρε την
πλάτη της στην καρέκλα και κοίταξε τη γυναικεία φιγούρα απέναντί της. Ήταν σίγουρη
πως είχε νικήσει. Δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι άλλο. Ήξερε πως αυτή ήταν η
αλήθεια και δε θα άφηνε κανέναν και τίποτα να της την πάρει.
Σιωπή.
Ο καπνός απ᾽ τα τσιγάρα είχε
καλύψει όλο το δωμάτιο. Οι μαύροι τοίχοι χόρευαν με τις σκιές τους στο πάτωμα.
Μόνο οι ανάσες τους έδιναν ζωή σ᾽ αυτή τη σκηνή. Γιατί σκηνή ήταν. Μια
κακογραμμένη σκηνή ενός χιλιοπαιγμένου έργου. Το θέατρο του παραλόγου!
Δύο γυναίκες, ένας άντρας. Η
πρώην, η νυν και το έπαθλο.
Η φιγούρα απέναντί της δε σάλεψε.
Είχε κατεβασμένο το κεφάλι και περίμενε. Εκείνη συνέχισε να έχει τα μάτια της
καρφωμένα στην άλλη. Δε μιλούσε. Είχε νικήσει, το ήξερε.
Δύο σώματα σ’ ένα ξύλινο τραπέζι.
Δύο ψυχές εγκλωβισμένες σε τέσσερις μαύρους τοίχους. Τις χώριζαν πολλά, τις
ένωνε ένα… εκείνος. Στην αριστερή άκρη του ξύλινου τραπεζιού καθόταν η πρώην. Η
γυναίκα της ζωής του. Κάπνιζε και περίμενε μια αντίδραση από το ανθρώπινο
κουφάρι απέναντί της.
Στη δεξιά άκρη καθόταν η νυν. Ο
ολοζώντανος καμβάς του. Οι ανάσες του. Έτσι τις χαρακτήριζε και τις δύο. Ζούσε
μόνο για κείνες. Κάποτε ζούσε για τη γυναίκα της ζωής του και τώρα ζει για τον
καμβά του.
«Σ’ έχει ξεχάσει», ψιθύρισε η γυναίκα απέναντί της. Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε την
πρώην απευθείας μες στα μάτια.
Το τσιγάρο έπεσε απ᾽ τα χέρια
της, κάνοντας απίστευτο θόρυβο ακουμπώντας το μάρμαρο. Τον ίδιο θόρυβο που
έκανε και το χαστούκι όταν προσγειώθηκε με δύναμη στο μάγουλό της γυναίκας που
βρισκόταν απέναντί της. Η πρώην είχε σηκωθεί όρθια κι έκλαιγε, ενώ η νυν έτριβε
το πρόσωπό της.
Καμία δε μιλούσε.
Η πρώην έκρυψε το γεμάτα δάκρυα
πρόσωπό της μες στις τρεμάμενες παλάμες της κι άρχισε να ουρλιάζει. Η νυν την
κοιτούσε και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απ᾽ τα μάτια της. Δεν τα σκούπισε. Τα
άφησε ελεύθερα όπως κι όλα όσα την βάραιναν τόσο καιρό.
Δεν την ένοιαζε ποια ήταν
απέναντί της. Της μίλησε για την πρώτη μέρα που τον γνώρισε στο τρένο. Εκείνος,
ψηλός και κατάξανθος, την βοήθησε με τη βαλίτσα της. Μόλις αντίκρισε τα γαλάζια
μάτια του βυθίστηκε στη δύνη που της πρόσφερε απλόχερα.
Της είπε για την πρώτη φορά που
έκαναν έρωτα. Για τον τρόπο που της άγγιζε το κορμί. Της είπε για τη γεύση που
έχουν τα χείλη του. Της μίλησε για όλα όσα της είχε πει για ᾽κείνη. Για την
πρώην του. Για τις ώρες που σπαταλούσαν για να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Για
τον πρώτο τους τσακωμό. Για εκείνη τη μια και μοναδική φορά που τη σύγκρινε
μαζί της.
Εκείνο το βράδυ πρέπει εκείνος να
άκουσε την καρδιά της να σπάει σε χιλιάδες κομμάτια. Της είπε πως δεν ήθελε
ποτέ εκείνος να τη συγκρίνει μαζί της. Πως δεν την νοιάζει η ύπαρξή της. Της
είπε πως πρέπει να σταματήσει να βασανίζει κι εκείνους αλλά και τον ίδιο της
τον εαυτό.
Δεν την ένοιαζε αν πληγώθηκε από
εκείνον. Δεν είναι ο μοναδικός που θα την πληγώσει ή ο μοναδικός που θ᾽
αγαπήσει. Η ζωή προχωράει και πρέπει να προχωράμε μαζί της.
Χωρίς ν᾽ αφήσει το κοκκινισμένο
μάγουλό της, κοίταξε τα μαύρα κλαμένα μάτια της γυναίκας απέναντί της. Για
τελευταία φορά οι δυο τους. Η πρώην κι η νυν. Η γυναίκα της ζωής του κι ο
ολοζώντανος καμβάς του. Η νυν πήρε μια ανάσα, κοίταξε την πρώην κι με σταθερή
φωνή είπε:
«Υπάρχει μια βασική διαφορά
ανάμεσά μας. Εσύ ήσουν, είσαι και θα είσαι η γυναίκα της ζωής του. Εγώ, όμως,
είμαι ολόκληρη η ζωή του. Αντίο!»
Έσκυψε και φύσηξε τη φλόγα.
«Νίκησα!»
