Όταν κάποιος σκέφτεται την φοιτητική του ζωή, αυτό που φαντάζεται είναι η ελευθερία του, τα συνεχόμενα ξενύχτια, οι νέες γνωριμίες καθώς και το πού θα μείνει, ελεύθερος από το πατρικό σπίτι και τα δεσμά των γονέων του, ειδικά αν μείνει σε άλλη πόλη.
Κάποιοι
έχουν την τύχη να νοικιάζουν δικό τους
σπίτι, ενώ άλλοι περιμένουν ανυπόμονα
τα αποτελέσματα των φοιτητικών εστιών.
Και εδώ, κάπως έτσι ξεκινάει η δική μου
ιστορία, για το πώς κατέληξα από την
φοιτητική εστία
στο κλουβί με τις τρέλες.
Έτσι
και αλλιώς, μου φαίνεται κάπως ανούσιο
να αναλύσω το πώς είναι να βρίσκεσαι
από το ένα φοιτητικό σπίτι στο άλλο,
είναι ένα θέμα που έχει ειπωθεί αρκετές
φορές καθώς πιστεύω ότι θα το βρείτε
αρκετά διασκεδαστικό.
Όλοι
έχουμε ένα ή δυο φίλους που επισκεπτόμαστε
συχνά, αν όχι να έχουμε πλήρως κατασκηνώσει
στο σπίτι τους χωρίς να υπάρχει αύριο.
Αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε επιτέλους
βρει ένα νορμάλ άτομο ( κατά τα δικά μας
κριτήρια πάντα!), που μπορούμε να
επικοινωνούμε.
Με
αυτόν τον τρόπο βλέπεις μια μικρογραφία
της ζωής σου μετά το πανεπιστήμιο,
βλέπεις πώς είναι να
συμβιώνεις με άλλα άτομα, ανακαλύπτεις
νέες πτυχές του εαυτού σου. Κι
αυτό γιατί δημιουργούνται καινούργιες
συνήθειες, που οφείλονται στην
αλληλεπίδραση που έχετε μεταξύ σας.
Η
σχέση αυτή περνάει από πολλά επίπεδα.
Ξεκινάει από την καλή σας
επικοινωνία, τις εξόδους σας καταλήγοντας
όλοι πάντα τύφλα στο μεθύσι, πεσμένος
ο ένας πάνω στον άλλον μέσα στο σπίτι
και τέλος κάνοντας scream test επειδή είναι
οι μέρες σας. Το θέμα είναι ότι σε όποιο
κλουβί και να βρίσκεστε, όσες διαφορές
και να έχετε σαν χαρακτήρες, θα στηρίζεται
ο ένας τον άλλον χωρίς προϋποθέσεις.
Και
μιλώντας για κλουβιά πιστεύω ήρθε η ώρα
να πω τον πόνο μου (την ιστορία μου, ήθελα
να πω). Είχα μόλις τελειώσει την καλοκαιρινή
μου δουλειά και ήταν καιρός να γυρίσω
πίσω στη φοιτητική ζωή και στο ξενοδοχείο
στο οποίο με στέγαζε το πανεπιστήμιο.
Τα χαρτιά και οι αιτήσεις ήταν όλες
έτοιμες και είχαν ήδη παραδοθεί στην
φοιτητική μέριμνα καθώς ένα μεγάλο
βάρος είχε μόλις φύγει από τους ώμους
μου.
Για
κάποιον περίεργο λόγο αντί να πηγαίνω
στο δωμάτιο μου επέλεγα να βρίσκομαι
στο σπίτι της Ράνιας και της ήδη φιλοξενούμενής της Εύης, μαζί
με τον γλυκύτατο σκύλο τους ( τελικά
όμως, τα φαινόμενα απατούν). Κάθε
βράδυ σχεδόν πήγαινα για ένα πότο στο
μπαρ που δούλευε η μία από τις δύο χάριτες
και τα λέγαμε. Ωραίες στιγμές που είναι
ανεκτίμητες ακόμα και αν είναι
επαναλαμβανόμενες, είναι εκείνες που
όταν βρίσκετε όλοι μαζί ξεχνάτε όλα σας
τα προβλήματα. Τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε, επειδή σε λίγες μέρες
θα βγαίνανε οι λίστες στέγασης και όλα
τα πράγματα θα μπαίνανε σε μια σειρά και θα αφήναμε την κοπέλα που μας φιλοξενούσε στην ησυχία της.
Όμως,
μείναμε και οι δυο εκτός εστίας καθώς
οι υπεύθυνοι ενημέρωσαν ότι είμαστε
στις λίστες επιλαχόντων, που στην
πραγματικότητα ακόμα και τάμα να κάνεις
δεν παίρνεις στέγαση. Τα πράγματα εκείνη
την εβδομάδα ήταν πολύ οξυμένα και δεν
ήταν λίγες οι φόρες που τα νεύρα και των
τριών χτύπησαν κόκκινο και τότε κατάλαβα
τι θα πει scream test με τέρμα τα γκάζια.
Μέσα
σε αυτό το διάστημα των δυο εβδομάδων
μάθαμε καλύτερα ο ένας τον άλλον και δε
φοβήθηκε κανείς από τους τρεις να
εκμυστηρευτεί ότι πραγματικά πίστευε
για το τι έφταιγε με τον καθένα μας.
Αποκτήσαμε τόσο μεγάλη οικειότητα
μεταξύ μας που κανείς δε θα πίστευε (δεν
το συλλαμβάνει ο ανθρώπινος νους) καθώς
η μουσική διάθεση στο σπίτι ήταν ένα
συνονθύλευμα από λαϊκό, ποπ, ροκ και του
αγαπημένου και στους τρεις, κλασσικού
πιανίστα, Σοπέν.
Με
το πέρασμα μιας ακόμα εβδομάδας η
κατάσταση μπήκε σε μια σειρά και σε ένα
καινούργιο και μεγαλύτερο σπίτι, που
αποτέλεσε μια εξαιρετική λύση και
τερματισμό για τις μικρές (ο Θεός να τις
κάνει!) διαμάχες μας.
Όπως
και να χει, περνάμε υπέροχα, ακόμα κι αν
κατανοούμε τη δυσκολία της συμβίωσης
τριών τόσο διαφορετικών χαρακτήρων, με
διαφορετικά θέλω και ξεχωριστές ανάγκες.
Αυτό
που προσπαθώ να πω είναι, ότι τα κοινόβια
των φοιτητών είτε είναι προσωρινά, είτε
μόνιμα, είτε σε εστία, είτε σε κλουβί με
τρέλες είναι δύσκολα στο επίπεδο
συμβίωσης.
Αν έχεις όμως κάνει την σωστή
επιλογή δεν έχεις να ανησυχείς για
τίποτα επειδή μένεις με ανθρώπους που
σε αγαπούν και σε στηρίζουν όποτε το
χρειαστείς.
