728x90 AdSpace

Latest Articles

5 Νοε 2015

Πότε οι άντρες κλαίνε - Σπύρος Θεοδώρου - 5 Νοε 2015




«Ψέματα είναι τελικά, οι άντρες πως δεν κλαίνε».
Και ιδού οι λόγοι, σε ένα συνοπτικό, εύπεπτο εγχειρίδιο, για χρήση κυρίως από σας, κυρίες μου, που ορισμένες θεωρείτε ακόμα ότι έχουμε το συναισθηματικό βάθος τσιμεντοκολώνας στη γέφυρα του Ωραιοκάστρου.


(Κοιτάχτε να δείτε. Πρώτα θα το πάω στο αστείο, επειδή, κακά τα ψέματα, πάει από μόνο του, και μετά στο πιο σοβαρό. Κομπλέ; Πάμε!)

Λοιπόν… Δύο τοπ τεν περιλαμβάνει σήμερα το μενού, με περιπτώσεις όπου το δάκρυ σε μας τα αγοράκια πάει κορόμηλο.
Και ξεκινάω.

Όταν σε κάποια ταινία βλέπουμε ένα υπέρ-αυτοκίνητο να γίνεται βίδες στα χέρια κάποιου απαράδεκτου οδηγού, ή να πέφτει θύμα άνανδρης επίθεσης με εκρηκτικά, ή πύραυλο εδάφους – εδάφους (καταραμένε Βιν Ντίζελ). Εκεί είναι σαν κλωτσιά στα αχαμνά.
Όταν τρώμε πραγματική κλωτσιά στα αχαμνά.
Όταν κόβουμε κρεμμύδια. Σατανικά λαχανικά.
Όταν ο φίλος μας, που είχε δύο γεωλογικές εποχές να πάει με γυναίκα, επιτέλους «σκοράρει» (εδώ έχουμε και στρατιωτικό χαιρετισμό, γύρο του θριάμβου, πίτσες, μπύρες και άλλα εθιμοτυπικά).
Όταν τρώμε γκολ στο 93’ (εδώ ο πόνος αυξάνεται εκθετικά, αν υπήρξε παράλληλα δελτίο στοιχήματος το οποίο πήγε – πάλι – κουβά). Σνιφ.
Όταν πατάμε κάποιο τουβλάκι lego (πονάει μες την καρδιά το μαλακισμένο) ή κάποιον αχινό.
Όταν μιλάμε στη barwoman/σερβιτόρα (την οποία και θέλουμε να ρίξουμε) για κάποια άλλη (που δεν καταφέραμε να ρίξουμε), ή που μας παράτησε, η άτιμη, η άκαρδη, η αφιλότιμη, κλαψ, λυγμ (διαβολικό χαμόγελο εδώ).
Όταν πέθανε ο Ντάρθ Βέιντερ.
Όταν πέθανε ο Χάρι Στάμπερ (Μπρους Γουίλις στο «Αρμαγεδδών»)
Όταν δεν πέθανε ο Optimus Prime (γιούπι!!!) στη δεύτερη ταινία των transformers (καλά, εκεί έκλαψε κόσμος όμως).

Και περνάμε και στα σοβαρά, επειδή μέχρι τώρα πάω στοίχημα ότι πολλές κυρίες με διαβάζουν με μισό μάτι…

Όταν οι δικοί μας, μας λένε ότι είναι περήφανοι για μας.
Όταν ο μικρός μας αδερφός ή αδερφή μας λέει ότι μας αγαπάει.
Όταν κρατάμε για πρώτη φορά αγκαλιά ένα μωρό (κανονικό, όχι απ’ τα άλλα, τα εικοσάχρονα).
Όταν ακούμε κάτι σαν «εσένα θέλω», μετά από καιρό κυνηγιού και διεκδίκησης.
Όταν κάποιος βγαίνει απ’ το νοσοκομείο, ενώ οι ελπίδες ήταν λίγες…
Όταν μας λένε ότι το κατοικίδιό μας είναι άρρωστο ή χρειάζεται εγχείρηση (έχω γάτα, την αγαπάω πολύ και φοβάμαι).
Όταν χάνουμε κάποιον που νομίζαμε ότι θα ήταν για πάντα εκεί, κοντά μας.
Όταν πονάνε οι δικοί μας.
Όταν καταφέρνουμε να κάνουμε κάποιον ευτυχισμένο, τόσο που να δακρύσει εκείνος/η.
Και τέλος… Όταν μαθαίνουμε επιτέλους να αγαπάμε τον εαυτό μας τόσο, ώστε να μη μας νοιάζει το να μας δουν να δακρύζουμε.

Όχι, δε θα μας δείτε συχνά να το κάνουμε. Όχι, δεν θα το παραδεχτούμε σχεδόν ποτέ. Όταν το δείτε όμως, και καταλάβετε ότι είναι αληθινό, μην το πάρετε στ’ αστεία.
Είναι το πιο ειλικρινές, το πιο αληθινό πράγμα που θα κάνουμε μπροστά σας.
Είναι η πιο βαθιά συναισθηματική έκθεση.
Και μακάρι να μπορέσετε, κυρίες μου, να προκαλέσετε εκείνα τα δάκρυα που έρχονται από χαρά. Εκείνο είναι το πραγματικό σας ταλέντο, η πραγματική σας μαγκιά.

Κι άλλωστε, είναι πιο καθαρό το βλέμμα, λένε, μετά τα δάκρυα.





Σπύρος Θεοδώρου

Χαίρετε... Εγώ είμαι ο Σπύρος, ο θαυματουργός ψυχολόγος της παρέας (εξ ου και το nickname). Το μότο μου ήταν και είναι ένα: «το μόνο που χρειάζεται είναι βενζίνη και διάθεση». Όσοι έχετε την απέραντη τύχη να με γνωρίζετε ήδη, δε χρειάζεται να σας πω και πολλά. Οι υπόλοιποι, welcomeaboard! Μαζί θα δούμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά απ' ό, τι έχετε συνηθίσει...

Website: iLov.gr

  • Facebook Comments
Scroll to Top