Αρνούμαι. Αρνούμαι να δεχτώ τα
κλισέ που θέλουν τη γυναίκα να περιμένει τον πρίγκιπα. Αρνούμαι να περιμένω να
μου πεις τι νιώθεις, αν νιώθεις. Αρνούμαι να περιμένω το τηλέφωνο να χτυπήσει
για να μου πεις να βγούμε. Αρνούμαι να γίνω η Πηνελόπη για έναν Οδυσσέα που
ακόμα να φανεί.
Δεν περιμένω τίποτα κι από
κανέναν. Έτσι μου έμαθε η μέχρι τώρα πορεία μου. Στέκομαι στα δικά μου πόδια κι
ας λυγίζουν πού και πού. Είναι δικά μου όμως. Όταν δεν μπορούν να με στηρίξουν
πλέον, πέφτω κάτω. Αλλά πάντα με ξανασηκώνουν.
Έμαθα να διεκδικώ αυτό που θέλω.
Να λέω αυτό που νιώθω. Ακόμα κι αν απέναντι μου έχω τοίχο. Η λογική «κάνω την
ερώτηση μόνο αν πρόκειται να πάρω την απάντηση που θέλω», δεν είναι για μένα.
Έχω τη δική μου κι ας μ’ έχει καταστρέψει αρκετές φορές. Λέω αυτά που νιώθω και
τα λέω για μένα. Να βγουν από μέσα μου, να ηρεμήσω.
Δεν τα λέω ούτε για να σε
κολακεύσω, ούτε για να σε πληγώσω, ούτε για να κλέψω το «ευχαριστώ» σου. Να με
ευχαριστήσεις γιατί; Επειδή τα είπα ή επειδή τα νιώθω; Αυτά είναι μαλακίες.
Μπερδεύεσαι. Το επίκεντρο δεν είσαι εσύ. Είμαι εγώ. Για μένα τα λέω.
Παίζω μ’ ανοιχτά χαρτιά γιατί δεν
μ’ αρέσουν οι μπλόφες. Αυτά έχω, αυτά διαθέτω. Κι ας μην είναι καλά. Θα δώσω τα
ρέστα μου. Σ’ αυτή την παρτίδα θα χάσω, κάποια στιγμή όμως θα γυρίσει το
γαμημένο.
Δεν είναι εύκολο. Χάνεις πολλά μ’
αυτό το σκεπτικό αλλά κερδίζεις κάτι πολύ σημαντικό: τα βράδια κοιμάσαι
ελεύθερη. Με πληγές μεν, αλλά ελεύθερη. Όσο περίεργο κι αν σου ακούγεται,
προτιμώ να μετρώ πληγές από θάρρος, παρά αμφιβολίες απ’ το φόβο. Τις πληγές
μου, τις δημιουργώ από επιλογή μου.
Ο φόβος δεν είναι το φόρτε μου.
Πάντα το άνοιγα το ρημάδι μου χωρίς να υπολογίζω ποιον έχω απέναντι μου, απ’ το
σχολείο ακόμα. Μακάρι να ήξερα τότε ότι αυτό θα ήταν το εύκολο κομμάτι. Θα το
διασκέδαζα λίγο παραπάνω.
Όσο για τις πληγές που έχω
αποκομίσει, έχω μάθει να τις διαχειρίζομαι πια. Πάλι μόνη μου. Δεν περιμένω
κανέναν να με περιποιηθεί. Και θυμώνω. Θυμώνω γιατί αυτοί που μου τις ανοίγουν
μετά στεναχωριούνται που στεναχωριέμαι, λέει.
Όχι, δε θέλω να στεναχωριέσαι,
ματάκια μου. Για τις πληγές μου είμαι υπεύθυνη εγώ. Δε σε κατηγορώ για τίποτα
και δε θέλω να μου δικαιολογηθείς. Ούτε να μου εξηγήσεις θέλω. Πώς να ακούσω
αυτά που ψιθυρίζεις μέσα απ’ τα δόντια σου, την ώρα που επιλέγω να φωνάξω
δυνατά αυτά που νιώθω;
Έχει γεμίσει ο κόσμος κότες λειράτες
που κρύβονται πίσω απ’ το δάχτυλό τους. Αισθήματα κρυφά, εγκλωβισμένα,
μουχλιασμένα κάπου ανάμεσα στη λογική και το φόβο.
Συγγνώμη που αρνούμαι να είμαι
μία απ’ αυτές. Εγώ τα αισθήματά μου τα θέλω στο έξω στο φως, να παίρνουν αέρα.
Να ανθίζουν. Και καμιά φορά να καίγονται απ’ το φως και να ξεριζώνονται απ’ τον
αέρα. Είναι ένα ρίσκο που δέχομαι να πάρω κι έχω τ’ αρχίδια να πάρω.
Αν μη τι άλλο κερδίζω εκτίμηση
και σεβασμό. Άλλες φορές σιωπηλό κι άλλες δηλωμένο. Μπορώ να σε κοιτάω στα
μάτια με περίσσια αξιοπρέπεια. Την αξιοπρέπεια που μου δίνει το θάρρος μου.
Και τώρα με συγχωρείς, παίρνω την εκτίμησή σου και γενναία
αποχωρώ.
