«Μια φορά κι έναν καιρό ήμουν εγώ κι εσύ . Ερωτευτήκαμε και αγαπηθήκαμε πολύ. Αυτό έφτανε για να είμαστε μαζί. Και μετά ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα».
Το τέλος ωραίο και όμορφο. Μερικές φορές
συναντάς και στην πραγματική ζωή τέτοια happy ends.
Στoν
ρεαλιστικό κόσμο η αναζήτηση της αγάπης είναι δύσκολη σε σχέση με τα παραμύθια.
Εκεί υπήρχε μια μητριά, ένα κακό τέρας, μάγια που έπρεπε να λύσεις για να βρεις
τον αγαπημένο σου.
Εδώ, όμως, υπάρχουν άλλοι λόγοι που κρατάνε μακριά σου αυτόν που
αγάπησες.
Χρόνος, τόπος, καταστάσεις, δουλειά, προβλήματα. Στο δικό μας σύμπαν
πέρα από τη μοίρα που ενώνει τα ζευγάρια, υπάρχει κι αυτή που τα χωρίζει.
Που αποφασίζει πότε θα ζήσεις το δικό σου παραμύθι. Δυστυχώς δεν μπορείς να τα
βάλεις μαζί της γιατί δεν μπορείς να την ελέγξεις.
Θα ήθελες η πρώτη σου αγάπη να ήταν κι η παντοτινή. Ένα τέλος
όμορφο σαν ταινίας. Όμως δεν ήταν. Ήλπιζες στη δεύτερη, μα και εκείνη πάλι
τελείωσε άδοξα.
Κάπου στην τρίτη πληγώθηκες ξανά κι εκεί ήταν που αποφάσισες να
μην αγαπήσεις άλλο. Μίσησες κάθε ρομαντική ταινία, κάθε παραμύθι γιατί
κατάλαβες πως το ”happily
ever after‟ υπάρχει μόνο εκεί. Έτσι καταλήγεις να τα παρατάς.
Απαισιόδοξος, γυρνάς την πλάτη πλέον σε κάθε νέα προοπτική. Μόνος
κι έρημος περνάς τον καιρό σου γλείφοντας πληγές. Έχεις χάσει κάθε ελπίδα να
ζήσεις το δικό σου love story.
Πόσο ίδια φαντάζει η διαδικασία:
ερωτεύεσαι, αγαπάς, ζεις και πληγώνεσαι. Και δεν το προσπάθησες μία αλλά
πολλές. Τόσο που κουράστηκες και είπες πως είναι ανώφελο. Κι αφού πονάει, γιατί
να το προσπαθήσεις πάλι!
Ένα πράγμα δεν κατάλαβες ακόμα. Κάθε ιστορία αγάπης που ζεις είναι
ένα μικρό παραμύθι. Δεν έχει σημασία το τέλος άσχημο ή όμορφο. Σημασία έχει να
κρατάς τις πιο όμορφες αναμνήσεις και να προχωράς.
Να αγαπάς κάθε σχέση σου, όπως
και να κατέληξε, γιατί απλά σε ταξίδεψε. Χωρίς αυτές δε θα ʾχες γεμίσει με
τόσες εμπειρίες. Δε θα χες γίνει τόσο σοφός.
Η διαδρομή είναι που έχει
σημασία. Ήρεμη και γαλήνιο, δύσκολη ή εύκολο, μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία.
Μην τα παρατάς.
Μη σταματάς να ποντάρεις και να επενδύεις στις σχέσεις που
αξίζουν.
Να επιστρέφεις πάντα στην αγάπη ακόμα κι αν αυτή σε πληγώνει.
Μην πεισμώνεις και κλείνεσαι στον εγωισμό σου. Δεν αξίζει να
μένεις μόνος σου. Ο εαυτός μας, πολλές φορές, είναι ένα φορτίο βαρύ που δεν
αντέχεται. Το να τον μοιραζόμαστε με τον άλλον, είναι ένας τρόπος να τον
αντέξουμε και να τον αγαπήσουμε περισσότερο.
Θυμάσαι πόσες φορές ανακάλυψαν οι άλλοι τους θησαυρούς που έκρυβες
στην καρδιά σου; Θησαυρούς που και εσύ αγνοούσες. Πόσο καλύτερος γινόσουν για
εκείνον που αγαπούσες; Πόσα πράγματα διόρθωνες καθώς μέσα από την κοινή
καθημερινότητα μαζί του έβλεπες καλύτερα τα λάθη σου; Έτσι σʾ αγαπούσες
περισσότερο και τον άλλον τον έκανες θεό σου επειδή σε θαύμαζε και σʾ έκανε
καλύτερο.
Τελικά αυτό δεν είναι η αγάπη; Η προσπάθεια να βελτιώνεσαι για εκείνον που νοιάζεσαι; Και μήπως, τελικά, τα εμπόδια των παραμυθιών μιλάνε ακριβώς γι αυτό;
Κάθε εμπόδιο που νίκησε ο πρίγκιπας για να φτάσει στην ωραία
κοιμωμένη, ήταν ένας τρόπος να φτιάξει τον εαυτό του, έτσι ώστε να γίνει άξιος
της κοιμωμένης του. Δηλαδή της αγάπης.
Σαν τον πρίγκιπα, λοιπόν, κι εμείς μέσα από κάθε ερωτική μας
ιστορία δοκιμάζουμε τις αντοχές μας, δαμάζουμε τους φόβους μας και πλάθουμε τον
χαρακτήρα μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνουμε άξιοι για να ζήσουμε το επόμενο
love story.
Πού ξέρεις; Ίσως το επόμενο παραμύθι να σου επιφυλάσσει το
πολυπόθητο αίσιο τέλος. Για να το ζήσεις, όμως, πρέπει να το προσπαθήσεις.
Τι λες; Είσαι ακόμα για έναν γύρο;
