728x90 AdSpace

Latest Articles

18 Μαρ 2016

Το μόνο πράγμα που δε διδάσκεται σε κανένα σχολείο είναι η ανθρωπιά - Unknown - 18 Μαρ 2016


Πόσο αυθεντικοί και γνήσιοι άνθρωποι  μπορεί να θεωρηθούν οι εθελοντές και κάτοικοι της Ειδομένης; Πόση δύναμη ψυχής μπορεί να τους κατακλύζει ώστε να υπομένουν και να βοηθάνε χιλιάδες πρόσφυγες απ' το υστέρημα τους και με οποιοδήποτε μέσο διαθέτουν;

Η λέξη άνθρωπος, καθώς μεγάλωνα, είχε αρχίσει να χάνει την αξία της στα αυτιά μου, πόσο μάλλον στα μάτια μου. Είχα αρχίσει  να πιστεύω πως η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά είναι αγγαρεία, μέχρι που ήρωες της διπλανής πόρτας κατέρριψαν την υποψία μου κι έτσι άρχισα ξανά να πιστεύω στη ζωή και σε ένα καλύτερο μέλλον.

Οι εικόνες των ηλικιωμένων  που άνοιξαν τα σπίτια τους στην Ειδομένη στους ταλαιπωρημένους και απεγνωσμένους πρόσφυγες στιγμάτισε ολοκληρωτικά την ψυχή μου. Οι άνθρωποι αυτοί που η μικρότερη  λέξη που μπορώ να τους χαρακτηρίσω είναι ήρωες, γκρέμισαν την ξενοφοβία, την  προκατάληψη και τον ρατσισμό, τους έκαναν ένα με την οικογένεια τους και μας δίδαξαν την πραγματική σημασία του ανθρώπου.

Περιτριγυρισμένη από αυτές τις εικόνες μου ήρθε στο μυαλό η φωνή της γιαγιάς μου να λέει: «Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων παιδί μου, αυτοί που δίνουν και αυτοί που παίρνουν. Αυτοί που παίρνουν μπορεί να τρώνε καλύτερα, αλλά αυτοί που δίνουν κοιμούνται καλύτερα».

Σαν μικρό παιδί, τότε, δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε, καθώς  περνούσαν τα χρόνια όμως όχι μόνο κατάλαβα, αλλά αντιλήφθηκα πόσο δίκιο είχε. Το μοναδικό πράγμα που δε διδάσκεται σε κανένα σχολείο είναι η ανθρωπιά. Οι άνθρωποι αυτοί αν κι ηλικιωμένοι, ίσως αγράμματοι  και τυραννημένοι από τις δυσκολίες τις ζωής έχουν να μας διδάξουν πολλά.

Χιλιάδες μικρά παιδιά και βρέφη στο έλεος, βρεγμένα, άρρωστα, κουρασμένα να κοιτούν με τ' απεγνωσμένα μάτια τους και να ελπίζουν πως αυτό το μαρτύριο θα τελειώσει γρήγορα και πως αύριο θα παίζουν ξέγνοιαστα στην αλάνα του σπιτιού τους. Πως είναι απλώς ένας εφιάλτης στον ύπνο τους και θα τελειώσει. Πώς μπορείς να τους πεις ότι δεν ξέρεις αν θα τελειώσει; Τι φταίνε τα παιδιά να πληρώνουν τα λάθη των άλλων; Γιατί πολλά απ' αυτά να έχουν χάσει τους γονείς τους, τα αδέλφια τους και όλους τους συγγενείς; Γιατί να ξεριζώνονται από την χωρά τους, το σπίτι τους και να ανεβαίνουν σε ένα σαπιοκάραβο που πολλές φορές δεν έχει ακριβή προορισμό κι ούτε σίγουρη επιβίωση;

Γιατί να κρυώνουν; Γιατί να πεινάνε; Γιατί να υποφέρουν;

Είμαι σίγουρη πως αυτές είναι λίγες από τις αναπάντητες ερωτήσεις που σκέφτονται τα παιδικά τους αθώα μυαλουδάκια. Είναι παιδιά, γιατί να τα περνούν όλα αυτά; Δεν τους αξίζει! Τελικά βλέποντας όλα αυτά, κατάλαβα  πως ο άνθρωπος είναι το πιο καταστροφικό ον πάνω στον πλανήτη.

Ανακουφίζομαι κάπως όταν σκέφτομαι πως τουλάχιστον υπάρχουν οι κάτοικοι της Ειδομένης που απαλύνουν λίγο τις πληγές τους και τους δίνουν λόγους να παλέψουν για μία καλύτερη τύχη. Ξεχωρίζουν στα μάτια μου αυτοί οι ήρωες, γιατί παραμένουν αφανής. Ότι κάνουν το κάνουν αθόρυβα χωρίς να δημοσιοποιούν την πράξη τους για να εισπράξουν συγχαρητήρια και μπράβο από τον κόσμο.

Οποιαδήποτε καλή πράξη γίνεται αθόρυβα αξίζει το σεβασμό μας, οποιαδήποτε άλλη γίνεται θορυβωδώς χάνει την αξία της και παίρνει άλλη μορφή.

Αυτός ο ηρωισμός ξεχωρίζει για μένα, αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Το μόνο που μετράει τελικά περισσότερο είναι να είσαι άνθρωπος. Και μην ξεχνάμε, το παραμικρό καλό που κάνουμε θα μας ανταποδοθεί πολλαπλάσια, η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές, δεν ξεχνά!




  • Facebook Comments
Scroll to Top