Να ζήσω μία φορά για μένα - Έλενα Φλώρου - 13 Ιουν 2016

Από πάντα αγαπούσα αυτό που δε μου επιτρεπόταν. Παράνομα σκασιαρχεία από τα φροντιστήριο, στα κρυφά διάβασμα όλων εκείνων των βιβλίων που «δεν ήταν για την ηλικία μου», κοπάνες από το παράθυρο και ραντεβού στη λούφα για τη λυκειακή μου καψούρα.

Πάλευα μια ζωή να μείνω αντισυμβατική, να αναπνεύσω λίγο παραπάνω οξυγόνο από αυτό που «πρέπει», να ζήσω στιγμές χωρίς να δώσω παράταση για κάποια άλλη χρονική περίοδο, θεωρητικά πιο κατάλληλη.

Ήθελα να μην προσκυνήσω καμία λέξη που να λήγει με υποκοριστικό: σχεσούλα, ζωούλα, ονειράκι, δουλίτσα, γυναικάκι.

Γούσταρα να είμαι μάγκας με εκατό κιλά περηφάνια στα μπατζάκια κι άλλη τόση δύναμη να γεμίζει τις τσέπες. Να πατάω γκάζι και να τσακίζω το κεφάλι από δική μου επιλογή.

Δεν ερωτεύτηκα πολλές φορές. Καμαρώνω μόνο πως κατάφερα να δοθώ στον έρωτα πολύ κι έτσι ακραία κι ολοκληρωτικά να μου δοθεί κι αυτός. Για λίγο ή για πολύ δεν έχει σημασία. Η ένταση είναι αυτή που μετράει κι όχι ο χρόνος.

Κι όπως αγάπησα πολύ, έτσι και μίσησα.  Έτσι μισήθηκα κι εγώ με τη σειρά μου. Δυο άνθρωποι που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, που καταφέρνουν να κουμπώσουν κορμί και ψυχή, είναι αδύνατον να βγουν σώοι κι αβλαβείς όταν κόβεται το φρένο.

Ύστερα μεγάλωσα και μαζί με τα χρόνια προέκυψε κι η ανασφάλεια. Έγινα ό,τι σιχάθηκα μέχρι που κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δε με βρήκα πουθενά. 

Πανικοβλήθηκα και μέσα στην προσπάθειά μου να βρω τον εαυτό μου, έκανα το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Έβαλα γνώμονα τη λογική και τετράγωνα οργάνωσα κι εμένα. Όρθωσα γύρω μου ένα βασίλειο πάγου και μέσα εκεί με φυλάκισα.

Είναι πολύ πιο εύκολο να πλάσεις μια περσόνα από το να γίνεις αποδεκτός με το δικό σου πρόσωπο. Βλέπεις, οι δικές μας ανθρώπινες φύσεις κρύβουν αδυναμίες, όσο αλύγιστες κι αν φαίνονται. Τις αδυναμίες, όμως, ο κόσμος δεν τις συγχωρεί, ούτε τις δικαιολογεί. Τις χρησιμοποιεί και τις στρέφει εναντίον σου.

Πίσω από αυτή τη μάσκα της ψυχρής εκτελέστριας, βρήκα το θάρρος να κάνω όσα δε θα μου επέτρεπε ο ιδεαλισμός μου. Πάτησα πάνω σε ανθρώπους, έπαιξα με πληγές και συναισθήματα ανθρώπων που τελικά ίσως να με αγάπησαν στα αλήθεια. Κι όλα αυτά για να γεμίσω τα δικά μου κενά. 

Δεν είναι φυσιολογικό να τα βάζεις με τον εαυτό σου, να τον εκδικείσαι, να του σπας το κεφάλι, να τον αγριεύεις. Ούτε καμιά φορά βρίσκεις τα κότσια να ζητήσεις ευθύνες από αυτούς που πραγματικά είναι υπεύθυνοι.

Ο έρωτας σε κάνει μαριονέτα. Σε πονάει αλλά δεν παίρνεις την πρωτοβουλία να τον πονέσεις κι εσύ. Γιατί; Μάλλον γιατί τρεμοπαίζεις ανάμεσα στα όρια. Μάλλον γιατί στο τέλος σε τρελαίνει αυτή σου η ανημποριά. Μάλλον γιατί συνειδητοποιείς πως όσο και να προσπαθείς δε γίνεται να γίνεις βέλος, μόνο στόχος. Δεν μπορείς να σηκώσεις το χέρι και να πληγώσεις εκείνο που πραγματικά αγαπάς, έτσι δεν είναι;

Ένα πρωί, απλά άνοιξα τα μάτια κι είδα πως τα είχα ισοπεδώσει όλα. Κρατούσα στα χέρια μου λάφυρα από κομματιασμένους ανθρώπους και ύστερα… το απόλυτο τίποτα.

Ναι, η μάσκα μου είχε πέραση. Περνούσα καλά όσο τη φορούσα. Μεγάλη υπόθεση να ζεις για την καύλα σου και να μην χαμπαριάζεις τίποτα. Για πόσο, όμως, θα δανείζεσαι προσωπεία; Για πόσο θα αλλάζεις τακτικές και διαθέσεις; Για πόσο θα κρύβεσαι πίσω από φτιαχτές συμπεριφορές; Για πόσο θα ζεις μια ζωή δανεική κι όχι τη δική σου;

Θυμώνω συνέχεια με τον εαυτό μου. Μα εκείνη τη φορά τρόμαξα με το τέρας που είχα δημιουργήσει.  Για αυτό κι αποτραβήχτηκα. Κλείστηκα στον μικρόκοσμό μου και έγινα όσο πιο αθόρυβη γινόταν.

Όταν η τύχη μου έδωσε μια ευκαιρία ακόμα, την έπιασα από τα μαλλιά. Κατέβασα το κεφάλι και είπα θα δουλέψω για τη ζωή μου κι ας πρέπει να κάνω τον μαλάκα. Πάλι κρύφτηκα μέσα σε δικαιολογίες και ξέχασα πως για να μπορέσεις να αγαπηθείς στα αλήθεια πρέπει να ρίξεις στο τραπέζι όλα τα χαρτιά. Πρέπει να αποκαλύψεις και τους δυο εαυτούς, όσο κι αν ντρέπεσαι για εκείνο τον μαύρο άσσο που επιμένεις να κρύβεις στα παπούτσια.

Από βασίλισσα του πάγου, μεταμορφώθηκα σε δούλα της στάχτης. Ίσως και οι τύψεις να βοήθησαν να δεχτώ τον ρόλο. Έβαλα τις ανάγκες τις δικές μου στο πλάι και υιοθέτησα τις ξένες ως κτήμα μου.

Πνιγόμουν κάθε μέρα μέσα στην ανάγκη να βρεθεί κάποιος να με ανακαλύψει. Να μπορέσει να δει λίγο πιο βαθιά από τη ρίζα που έβγαινε από το έδαφος. Να σκάψει, να ενδιαφερθεί, να μην τρομάξει με την κακή πλευρά μου.

Δε με ξέρει κανείς. Κανείς που δε μου μοιάζει. Όσα μαρτυρά η επιφάνεια δεν υποδεικνύουν ανοιχτό βιβλίο. Δεν είμαι. Δε θα γίνω, όσο κι αν το προσπαθήσω. Οι λέξεις φτάνουν μέχρι τη γλώσσα και μετά παίρνουν τον κατήφορο.  Καλά κάνουν εδώ που τα λέμε. Είναι πολύ λίγες για να προσδώσουν ένα σαφές νόημα.

Αν δεν ξέρεις να διαβάζεις μάτια, έναν τόμο να γράψω και πάλι δε θα γίνω κατανοητή. Είναι το συναίσθημα που δεν μπορείς να το αποδώσεις, είναι το βάρος που κουβαλάς που δεν μπορείς να το εξηγήσεις. 

Είναι όλες εκείνες οι κινήσεις που πρέπει να μεταφράσεις που δεν έχουν εγχειρίδιο με οδηγίες χρήσης.
Αυτό είναι που με απογοητεύει, που με κάνει να μην νιώθω επαρκής, που με εκνευρίζει κι όλα μου φταίνε. Που με αφήνει με μια αίσθηση ανικανοποίητου και φαίνομαι σαν αχάριστη σε όσους τελικά δεν έμαθαν να ξεχωρίζουν όλα μου τα χαμόγελα.

Νιώθω μεγάλη. Πολύ πιο μεγάλη από όσο θα έπρεπε να είμαι. Κάποιες φορές θέλω να φωνάξω αλλά και πάλι, ποιος θα καταλάβει τον λόγο; « Όλα καλά» θα πουν και θα μου χτυπήσουν το χέρι φιλικά στην πλάτη. «Όλα καλά» θα πουν και θα μου δώσουν ένα φιλί για να σταματήσω.

Δε θέλω να ακούω το «καλά». Θέλω να το δω να συμβαίνει. Δεν ξέρω αν μου αξίζει, αλλά κάθε άνθρωπος που παίρνει ευθύνη για τις πράξεις του, έχει ένα δικαίωμα στην ευτυχία, στις στιγμές.

Ίσως τελικά πρέπει να βρω τον μάγκα μέσα μου, να του κρατήσω δυνατά το χέρι και να τον ακούσω για μία φορά. Ίσως πρέπει να μη δειλιάσω την επόμενη φορά που θα μου πει «γάμησέ τα όλα και ζήσε μία φορά για σένα».

Μου το χρωστάω. 

10:13 μ.μ.