728x90 AdSpace

Latest Articles

7 Ιουλ 2016

Σε είδα μετά από πέντε χρόνια - Κατερίνα Μοχράνη - 7 Ιουλ 2016


«Κι απ’ εδώ και πέρα θα κάνεις αυτό που έκανες με μεγάλη επιτυχία όλα αυτά τα χρόνια. Θα εξαφανιστείς απ’ τη ζωή μου!»


Το χέρι της άρχισε να τρέμει, ενώ το ποτήρι γλιστρούσε από ᾽κείνο με τέτοιο τρόπο προς το πάτωμα, λες και του φαινόταν δελεαστική αυτή η βουτιά. Λες κι ο ήχος που θα έκανε το γυαλί πάνω στην πέτρα θα κάλυπτε το «κρακ» της καρδιά της. 

Σκεφτόταν αν αξίζει να πιει όλο το περιεχόμενο, να σηκωθεί φορτσάτη και να τρέξει προς την έξοδο του μαγαζιού, χωρίς να κοιτάξει πίσω. Σκεφτόταν αν άξιζε να συνεχίζει να τον κοιτάει στα μάτια. Προς στιγμή της πέρασε απ’ το μυαλό ότι ήταν όλα ένα όνειρο. Ένα άσχημο, κακό όνειρο που την κατάπινε και την κατάπινε… Ίσως να έφταιγε το κρασί. Κακός συνδυασμός. Κάποιος έχει πει πως ο Θεός πήρε αλκοόλ, έριξε λίγη καψούρα και άμπρα-κατάμπρα, ιδού ο άνθρωπος!

Συνέχιζε να την κοιτάζει, χωρίς όμως να τη βλέπει. Χωρίς να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει.
Εκείνος κι εκείνη.

Μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια στο ίδιο τραπέζι. Αν τέντωνε το χέρι του, θα έπαιρνε το ποτήρι απ’ τα χέρια της, θα το ακουμπούσε μπροστά της και στη συνέχεια, θα προστάτευε τα τρεμάμενα χέρια της μέσα στα δικά του ζητώντας της «συγγνώμη».
Δεν το έκανε!

Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια της χωρίς να είναι σε θέση να τα ελέγξει. Δεν ντρεπόταν μπροστά του.

Μαζί μεγάλωσαν. Εκείνη ήταν 15 χρονών κι εκείνος 18. Μικρά παιδιά που έζησαν έναν έρωτα που όμοιο του δεν είχαν ξαναβρεί μέχρι τώρα. Τα καλοκαίρια να τάζουν αιώνιους έρωτες κι οι χειμώνες να τους υποδέχονται χώρια.

Ανάμεσα στα δάκρυά της, χαμογέλασε! Πόσες φορές είχε γδάρει με τα γένια του το πηγούνι της. Το πρώτο τους φιλί μπροστά από έναν αναμμένο φούρνο άφησε για τα καλά το σημάδι του πάνω της. Πόσες φορές την είχε κυνηγήσει για μια φούστα!

Ακόμα θυμάται εκείνη τη ζεστή νύχτα του Ιουλίου πριν οχτώ χρόνια που την έστειλε στο σπίτι της ν’ αλλάξει. Τον τρόπο με τον οποίο διεκδικούσε ένα της φιλί όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Το χέρι του κολλημένο στο δικό της και το «αγάπη μου» που έκανε τα γόνατά της να λύνονται.

Δεν τολμούσε να τη ρωτήσει τι σκέφτεται. Ήξερε. Την ήξερε! Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν την ήθελε κοντά του. Όπως την επηρέαζε, τον επηρέαζε κι ας μη το έδειχνε.

Είχε προχωρήσει. Είχε φτιάξει τη ζωή του κι εκείνη δε χωρούσε. Φίλοι δε θα γίνουν ποτέ. Την ευκαιρία να γίνουν όπως πριν την πέταξαν κι οι δύο στα σκουπίδια πριν χρόνια, επομένως το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει ήταν να την κοιτάζει. Να τη φωτογραφίσει για μια ακόμη φορά.

Άφησε το ποτήρι στο τραπέζι χωρίς να κάνει καμία κίνηση να σκουπίσει το πρόσωπό της. Σήκωσε τα πράσινα μάτια της και τον κοίταξε για τελευταία φορά. Ήταν σίγουρη πως δε θα τον ξανάβλεπε.

Το αγύριστο κεφάλι της έφταιγε, πήρε το φταίξιμο όλο πάνω της, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Εκείνη πλήρωνε τα λάθη που έκανε πριν οχτώ χρόνια. Εκείνος πλήρωσε τα δικά του όταν έπρεπε και τώρα ήταν ευτυχισμένος σ’ άλλη αγκαλιά κι αυτό δε θ’ άλλαζε.

Μάζεψε όσες δυνάμεις είχε, σηκώθηκε και τον αγκάλιασε σφιχτά. Προσπάθησε ν’ αποτυπώσει το άρωμά του επάνω της και αμέσως κατευθύνθηκε κλαίγοντας προς την έξοδο.

Όλα είχαν τελειώσει. Δε θα τη συγχωρούσε!

Μπήκε στο αυτοκίνητο κι έγειρε το κεφάλι της στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, ενώ οι φίλες της τραγουδούσαν δυνατά συνοδευόμενες απ’ το ραδιόφωνο. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταζε απ’ το τζάμι το αγαπημένο της χωριό ν’ απομακρύνεται. Εκεί τον γνώρισε πριν οχτώ χρόνια, εκεί ερωτεύτηκαν, εκεί χώρισαν και εκεί ξαναβρέθηκαν μετά από πέντε χρόνια.

Ένα «συγγνώμη» δε διορθώνει τα πάντα τελικά, όμως χρειάζονται πολλά κότσια για ν’ αντιμετωπίσεις πρόσωπο με πρόσωπο τα λάθη σου.

Δεν ήταν εκείνος το λάθος της. Το λάθος της ήταν ότι τον ερωτεύτηκε πολύ και ποτέ δεν του το είπε. Ότι τον αγάπησε πραγματικά και δεν προσπάθησε. Αυτό την τσάκισε! Ότι χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να τ’ αντιληφθεί και να τον διεκδικήσει.

«Τελείωσε», σκέφτηκε κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς.


Ίσως έχουν δίκιο όσοι λένε πως «όταν αγαπάς μια φορά, αγαπάς για πάντα!», αλλά για τη δική της περίπτωση, ήταν αργά! 



Κατερίνα Μοχράνη

Κάποτε ρωτήθηκα αν ζω ή υπάρχω κι ακόμα ψάχνω τη σωστή απάντηση. Νηπιαγωγός με κοινωνικές ευαισθησίες. Εθισμένη στην καφεΐνη, στις αμερικανικές σειρές, στις ταινίες και στη μουσική. Αδυνατώ να αντισταθώ σε οποιοδήποτε βιβλίο και στον έρωτα -αν κι ακόμα τον ψάχνω και μάλλον στα λάθος μέρη!-. Αθεράπευτα ρομαντική και λάτρης των λέξεων. Αν θες σε αγαπήσω, φρόντισε να είσαι αντίθετος από μένα. Αν όχι, καλή καρδία!

Website: iLov.gr

  • Facebook Comments
Scroll to Top