Η υιοθεσία όπως όλοι γνωρίζουμε αποτελεί
μία πολύπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία. Από τη στιγμή που ένα παιδί θα περάσει
το κατώφλι ενός ορφανοτροφείου, ξεκινάει ένας αγώνας προκειμένου να του δοθούν
τα απαραίτητα, ώστε κάποια στιγμή ένα ζευγάρι ή μία οικογένεια να μπορέσει να
το υιοθετήσει.
Υπάρχουν δύο ειδών υιοθεσίες, η
πρώτη είναι μέσω ιδρύματος και η δεύτερη είναι παράνομη στην Ελλάδα, όπως και
σε κάποιες άλλες χώρες, η υιοθεσία νεογέννητου παιδιού από ζευγάρι, έναντι
κάποιου χρηματικού ποσού. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία ιδρύματα, δύο στην Αθήνα
και ένα στη Θεσσαλονίκη.
Μέσα σε ένα ορφανοτροφείο το
παιδί αυτό, μαζί με άλλα παιδιά ξεκινάει τη ζωή του. Εργαζόμενοι και εθελοντές,
κυρίως γυναίκες, το φροντίζουν, το προσέχουν και το εκπαιδεύουν. Όμως, παρόλη
τη φροντίδα και την αγάπη που δέχονται καθημερινά αυτά τα παιδιά, κάτι τους
λείπει. Η στοργική αγκαλιά μιας μητέρας και το αντρικό πρότυπο που προσφέρει
ένας πατέρας.
Λέγεται πως γονιός δεν είναι
αυτός που γεννά ένα παιδί, αλλά αυτός που το μεγαλώνει και αυτά τα παιδιά είναι
η ζωντανή απόδειξη. Ο αγώνας όμως για αυτά, ξεκινάει τη στιγμή που ένα ζευγάρι
θα εμφανιστεί και θα ζητήσει να υιοθετήσει ένα παιδί. Τότε οι ανάλογοι φορείς
ξεκινούν μία σειρά διαδικασιών και πρωτοκόλλων.
Αρχικά οι υποψήφιοι γονείς περνούν
από μία συνέντευξη, πρώτα χωριστά και μετά και οι δύο μαζί όπου κοινωνικοί
λειτουργοί τους μιλούν για τις δυσκολίες που ενδεχομένως να αντιμετωπίσουν.
Προσπαθούν να τους αποτρέψουν από την υιοθεσία, για να δουν κατά πόσο το θέλουν
πραγματικά. Με απλά λόγια αντίστροφη ψυχολογία.
Προφανώς και δεν πρόκειται να
επιτραπεί η έναρξη μιας τέτοιας διαδικασίας αν αντιληφθούν ότι οι γονείς δεν
είναι απόλυτα σίγουροι. Για αυτό το λόγο η ερώτηση με την οποία ξεκινούν
τέτοιες συζητήσεις είναι: «Για
ποιο λόγο θέλετε να υιοθετήσετε;»
Εφόσον οι κοινωνικοί λειτουργοί
κρίνουν πως το ζευγάρι είναι σε ψυχολογική θέση να υποστηρίξει μια τέτοια
διαδικασία, συμπληρώνουν ερωτηματολόγια και φόρμες με χαρακτηριστικά που
ενδεχομένως να ήθελαν να έχει το παιδί και περιμένουν μέχρι να ειδοποιηθούν για
τα περαιτέρω. Η δουλειά των ανάλογων φορέων από την άλλη είναι ακόμα πιο
δύσκολη.
Αναλαμβάνουν μετά το ψυχολογικό
υπόβαθρο των γονέων να κοιτάξουν και το υλικό. Να δουν την οικονομική τους
κατάσταση. Να δουν το περιβάλλον στο οποίο ζουν σε προσωπικό και οικογενειακό
επίπεδο. Το γεγονός πως εξετάζουν το οικονομικό background του ζευγαριού αποσκοπεί μόνο και μόνο
στο να δουν ότι οι γονείς είναι καλά σε όλους τους τομείς, ώστε να αποφευχθούν
τυχόν αναστατώσεις με τον ερχομό ενός παιδιού.
Μετά το πέρας αυτών των διαδικασιών,
αρχίζει ένα άλλο κομμάτι ίσως το δυσκολότερο από όλα: το υποψήφιο παιδί. Είναι
το πιο δύσκολο κομμάτι. Το κάθε παιδί έχει ένα ιατρικό και κοινωνικό ιστορικό.
Θέλουν να είναι απολύτως σίγουροι ότι το υποψήφιο παιδί είναι το κατάλληλο για
το συγκεκριμένο ζευγάρι.
Μόλις βρεθεί το παιδί, οι γονείς
καλούνται να το γνωρίσουν, αφού τους μιλήσουν πρώτα οι κοινωνικοί λειτουργοί
για ακόμα μία φορά. Τους δείχνουν το ιατρικό ιστορικό του παιδιού και τους
δίνουν την δυνατότητα να φέρουν δικό τους παιδίατρο να το εξετάσει, όπως επίσης
τους ενημερώνουν και για το κοινωνικό ιστορικό.
Αν οι γονείς δεν παρουσιάσουν
κάποια άρνηση σε σχέση με τα παραπάνω τότε προχωρούν στο να γνωρίσουν το
μελλοντικό παιδί τους.
Τον πρώτο καιρό περνούν μερικές
ώρες μαζί του, στο ίδρυμα και εκτός. Έπειτα παίρνουν το παιδί στο σπίτι για
κάποιες μέρες. Όταν σιγουρευτούν τα πράγματα επιτρέπουν στους γονείς να πάρουν
το παιδί σπίτι, μόνιμα. Για τον πρώτο χρόνο οι κοινωνικοί λειτουργοί
ενημερώνονται τακτικά για την πρόοδο της νέας οικογένειας. Το μόνο που μένει
είναι να γίνει το δικαστήριο για την ανάθεση της κηδεμονίας.
Η διαδικασία της υιοθεσίας μπορεί
να διαρκέσει από δύο έως τέσσερα χρόνια, σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί και
παραπάνω. Μερικά από τα προβλήματα που έρχονται αντιμέτωποι συνήθως οι νέοι
γονείς είναι ως προς την ανάθεση της κηδεμονίας. Πολλοί βιολογικοί γονείς
αρνούνται να δώσουν την κηδεμονία με αποτέλεσμα να καθυστερούν οι διαδικασίες.
Ένα άλλο είναι η υπομονή. Για να
γίνουν τα διαδικαστικά περνάει ένα μεγάλο διάστημα όπου το ζευγάρι περιμένει να
ακούσει νέα κάτι το οποίο αποτελεί μία ξεχωριστή δοκιμασία για αυτούς. Κάποιοι
αντέχουν την αναμονή, άλλοι πάλι όχι.
Όσο για τα ιδρύματα, η κρίση έχει
δυσκολέψει περισσότερο τα πράγματα. Δεν υπάρχουν τα απαραίτητα χρήματα και
καταφθάνουν διαρκώς νέα παιδιά. Ωστόσο, κάνουν το καλύτερο δυνατό που μπορούν
για αυτά και με μεγάλη επιτυχία.
Επίσης να αναφέρουμε πως ποτέ δε
δίνουν ένα παιδί για υιοθεσία αν δεν είναι τουλάχιστον ενός έτους, με το
σκεπτικό ότι κάποιος γονιός μπορεί να έρθει και να ζητήσει το παιδί του πίσω.
Ως προς τους γονείς που υιοθετούν, μαθαίνουν κάποια στοιχεία για τους
βιολογικούς γονείς του παιδιού, ωστόσο η αναζήτηση αυτών είναι ευθύνη και
επιθυμία του ίδιου του παιδιού, εφόσον αυτό ενηλικιωθεί.
Πρέπει να αναφέρουμε επίσης πόσο
αξιοθαύμαστη είναι σε όλους τους τομείς η δουλειά και η αγάπη που βάζουν αυτοί
οι άνθρωποι για αυτά τα παιδιά. Αφού φροντίζουν το κάθε παιδί να βρει την
κατάλληλη οικογένεια. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις παιδιών που είτε λόγω
προβλημάτων υγείας είτε απλά τύχης δεν καταφέρνουν να βρουν μία οικογένεια και
μεγαλώνουν μέσα στα ιδρύματα.
Η ζωή είναι άδικη πολλές φορές
και πόσο μάλλον για αυτές τις ψυχές που δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Για αυτό όσοι
μπορείτε και θέλετε πραγματικά μη διστάσετε να υιοθετήσετε ένα παιδάκι, να
δώσετε πραγματική χαρά σε μία αθώα ψυχή. Αλλά και όσοι δεν μπορείτε, υπάρχει ο
εθελοντισμός. Μπορείτε να αφιερώσετε μερικές ώρες της ημέρας προκειμένου να
βοηθήσετε μερικά παιδιά.
Στο κάτω-κάτω το μόνο που ζητούν
είναι αγάπη.
