Προ καιρού είχε ακουστεί αρκετά
το θέμα του περιβόητου ΕΝΦΙΑ, δηλαδή του Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτου,
τον οποίο καλούνταν να καταβάλει «το Χαμόγελο του Παιδιού» προς το ελληνικό
δημόσιο. Ένα ποσό της τάξεως των 57.313,31 ευρώ. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για
τον εκάστοτε πολίτη ή ακόμα και μια επιχείρηση τη σήμερον ημέρα, δεδομένων των
οικονομικών συνθηκών.
Για έναν εθελοντικό, μη
κερδοσκοπικό οργανισμό όπως είναι «το Χαμόγελο του Παιδιού» όμως, αυτό το
χρηματικό ποσό δεν είναι απλά υπέρογκο ως έξοδο αλλά κανονικό σαμποτάζ στο έργο
το οποίο επιτελεί.
Λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε τι εστί
«Χαμόγελο του παιδιού». Ήταν το 1995 όταν η ιστορία του μικρού Ανδρέα άγγιξε
τις καρδιές όλων μας. Ένα παιδί μόλις δέκα ετών τότε, το οποίο πάλευε ήδη επί
δεκαοκτώ μήνες με το δικό του πρόβλημα υγείας. Ένα παιδί του οποίου το όραμα
ήταν όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας ή κοινωνικής τάξης, να
έχουν δικαίωμα στο χαμόγελο. Έτσι κι έγινε.
Ο πατέρας του Ανδρέα, κύριος
Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος, υλοποίησε το όνειρο του γιου του, δημιουργώντας τον
Οργανισμό αυτό με σκοπό να προασπίσει τα δικαιώματα των παιδιών έμπρακτα σε
εικοσιτετράωρη, καθημερινή βάση όλο το χρόνο.
Η στήριξη παιδιών με προβλήματα
υγείας ή διαβίωσης, η κοινωνική και ψυχολογική υποστήριξή τους μέσω ψυχολόγων
και κοινωνικών λειτουργών σε συνδυασμό με την τηλεφωνική γραμμή SOS, γραμμή που μπορούν να
αξιοποιήσουν παιδιά και ενήλικοι για θέματα υγείας, όπως δωρεά μυελού οστών,
καταγγελίες κακοποίησης ανηλίκων και άλλα θέματα που αφορούν την ψυχική και
σωματική υγεία ανηλίκων είναι μερικές μόνο από τις δράσεις του.
Αξίζει να σημειωθεί επίσης η
συμβολή του «Χαμόγελου του Παιδιού» σε περιπτώσεις εξαφάνισης ή απαγωγής
ανηλίκων σε συνεργασία τόσο με την Ευρωπαϊκή γραμμή εξαφανισμένων παιδιών και
τη γραμμή Amber Alert όσο και με τους αρμόδιους ελληνικούς
φορείς. Για να επιτελέσει αυτό το έργο ως οργανισμός, καθ’ ότι μη κερδοσκοπικού
χαρακτήρα, στηρίζεται σε δωρεές από πολίτες κι επιχειρήσεις, χορηγίες και
φυσικά στον εθελοντισμό.
Ας σταθούμε όμως στην οικονομική
στήριξη που λαμβάνει -ή όχι- το Χαμόγελο του παιδιού. Οι χορηγίες που
προέρχονται είτε από μικρές είτε από μεγάλες εταιρείες, όπως και οι δωρεές
ανάλογα με το βαλάντιο του καθενός είναι φυσικά μια εξαιρετικά σημαντική ενίσχυση
για αυτό το σύλλογο.
Κάλλιστα θα μπορούσε αντίστοιχα
και το δημόσιο να συμβάλλει οικονομικά λίγο ή πολύ, όχι για το φαίνεσθαι, αλλά
για να βάλει ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι στους πόρους τους οποίους χρειάζεται ο
σύλλογος για να κατορθώσει να φροντίσει τα παιδιά που το έχουν ανάγκη.
Όχι απλά δεν υφίσταται τέτοια
συμβολή με κάποια κρατική χρηματοδότηση, αλλά προκύπτει μια επιπλέον φορολογική
υποχρέωση προς το δημόσιο για το φόρο ιδιοκτησίας ακινήτων (ΕΝΦΙΑ). Δηλαδή το
κράτος όχι απλά δε συμβάλει οικονομικά στη δράση του Συλλόγου, αλλά του ζητάει
και υπέρογκα ποσά για φόρους, αδιαφορώντας ουσιαστικά για τη ζημιά που μπορεί
ένας τέτοιος σύλλογος να υποστεί.
Σαφώς οφείλουμε όλοι μας,
μεμονωμένα και συλλογικά, να είμαστε συνεπείς στις φορολογικές μας υποχρεώσεις.
Σαφώς οφείλει το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση να είναι αυστηρή, δίκαιη και
αμερόληπτη σε θέματα φορολόγησης. Είναι όμως;
Κάπου εδώ χτυπάει ένα καμπανάκι
περί διαφάνειας και αμεροληψίας, το οποίο οδηγεί την πένα μου αλλού και θα
προτιμούσα να αποφύγουμε τη σύγχυση - για σήμερα. Ας περιοριστώ στις
«διευκολύνσεις», «ελαφρύνσεις» και πάσης φύσεως απαλλαγές που μοιράζονται
τριγύρω κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον. Μόνο αυτό έμεινε να μας νοιάζει
πια, το συμφέρον; Η ανθρωπιά πού πήγε, κυρίες και κύριοι; Χάθηκε στον δρόμο για
την εξουσία;
Λύσεις υπάρχουν για τα πάντα,
αρκεί να υπάρχει πρόθεση. Εναλλακτικές, όπως μια έκπτωση ή ρύθμιση του φόρου,
λόγω κοινωνικού έργου, δε θα μπορούσε να υπάρξει; Μια δωρεά από το ίδιο το
κράτος ή μεμονωμένους πολιτικούς, ώστε να καλυφθεί μέρος του ποσού αν όχι
ολόκληρο, δε θα αποτελούσε εναλλακτική; Ιδέες υπάρχουν, αγαπητοί μου, αρκεί να
υπάρχει θέληση και πρόθεση. Κλισέ; Όχι, καθόλου.
Όπως τόσα χρόνια συμβάλλει κόσμος
και κοσμάκης με μια δραχμή ή ένα ευρώ, για να μπορεί ακόμη και σήμερα να
υφίσταται και να φροντίζει τόσα κι άλλα τόσα παιδιά «το Χαμόγελο του παιδιού»,
αναλόγως θα μπορούσε να πράττει κι η εκάστοτε κυβέρνηση.
Το ποσό του ΕΝΦΙΑ εξοφλήθη τελικά
από την κυρία Κλέλια Χατζηιωάννου. Δεν είναι δα κρυφό. Μερικοί θα πουν ή θα
σκεφτούν, μα είχε την οικονομική άνεση να το κάνει. Σωστά. Σκεφτείτε λίγο όμως:
το θέμα δεν είναι αν η κυρία αυτή είναι ζάμπλουτη, μικρομεσαία ή φτωχή.
Προφανώς μπορούσε και τελικά το
έκανε. Το θέμα είναι ότι ήθελε και το έκανε. Ήθελε να τους στηρίξει και έπραξε
αναλόγως. Διόλου με απασχολεί να πλέξω το εγκώμιο της κυρίας Χατζηιωάννου ή
οποιουδήποτε άλλου. Με απασχολεί και με προβληματίζει όμως γιατί δε θέλησαν, ούτε συνέβαλαν έμπρακτα πολλοί εκπρόσωποι τόσο της κυβέρνησης όσο και της
εκκλησίας που, ας μην γελιόμαστε, έχουν όχι μόνο πόρους αλλά και προνόμια τα
οποία απολαμβάνουν δεκαετίες τώρα στη χώρα της «διαφάνειας».
Είναι θλιβερό με πόσο ταλέντο και
ευφράδεια βγάζουν λόγο οι πολιτικοί μας στο βήμα ή κηρύττουν το λόγο του Θεού
οι εκπρόσωποι του κλήρου, ενώ ταυτόχρονα η πλειονότητα αυτών απολαμβάνει τα
προνόμιά της ατάραχη έως αδιάφορη για το πόσα χαμόγελα παιδιών σβήνουν κάθε
μέρα.
