Έρωτας. Μια λέξη, πολλά συναισθήματα. Μια λέξη που, άλλο νομίζουμε ότι είναι, κι άλλο είναι στην πραγματικότητα.
Είναι
η φύση των ανθρώπων να θέλουν να εξηγήσουν τα συναισθήματα, δεν αρκούνται απλά
στο να τα βιώνουν. Οι περισσότεροι, όμως, έχουν την τάση να
πιστεύουν σε κάτι λανθασμένο.
Όπως για παράδειγμα για τον έρωτα. Πιστεύουν πως είναι
αυτή η προσκόλληση που έχουμε απέναντι στον σύντροφό μας (ή μη) και όλα όσα
συνεπάγονται με αυτό. Όπως την εξάρτηση.
Αν
ρωτάς εμένα, δεν ξέρω να σου πω τι είναι ο έρωτας. Δεν
ξέρω, γιατί όσο μεγαλώνω και γνωρίζω ανθρώπους, όσο συναναστρέφομαι κι αποκτώ
εμπειρίες, όσο συζητάω και μαθαίνω, αντιλαμβάνομαι αλλιώς τα πράγματα.
Ίσως είναι απλώς μια λέξη που χρησιμοποιούμε για ν’
αποδώσουμε το πάθος μας ή ακόμα και το πόσο νοιαζόμαστε για κάποιον. Ίσως είναι
η ανάγκη του ανθρώπου να κλειστεί σε κουτάκια και ταμπέλες για να
δηλώνει «ερωτευμένος». Οπότε δεν ξέρω να σου πω.
Εγώ ξέρω πώς είναι να περνάς όμορφα μ’ έναν άνθρωπο. Να
τον θέλεις, να τον νοιάζεσαι. Να θέλεις να μοιράζεσαι πράγματα μαζί του, στιγμές.
Να γουστάρεις κάθε στιγμή σας, ό,τι κάνετε.
Εγώ ξέρω πως νιώθω πολύ όμορφα όταν μοιράζομαι μαζί σου
το κάθε τι. Πως κάθε μας στιγμή είναι μοναδική, από την πιο απλή μέχρι την πιο
σύνθετη.
Μ’
αρέσει που μου μαθαίνεις πράγματα, που με βοηθάς να εξελίσσομαι και να με
μαθαίνω μέσα από σένα.
Μ’ αρέσει να σε αγγίζω, να σε φιλάω, να νιώθω το κορμί
σου κολλημένο με το δικό μου. Μ’ αρέσει που δεν έχεις κολλήματα και παρωπίδες,
που με κάνεις να νιώθω άνετα μαζί σου. Που γουρουνιάζουμε τα βράδια αγκαλιά στο
κρεβάτι βλέποντας σειρές.
Και το επόμενο πρωί εσύ να με ξυπνάς για να πάμε για προπόνηση
κι εγώ να γκρινιάζω πως θέλω να κοιμηθώ κι άλλο κι εσύ να μ’ αφήνεις. Και ν’ αντέχεις τη γκρίνια μου κάθε φορά
που δε θέλω να σηκωθώ από τα σκεπάσματα. Και ν’ αργείς στη δουλειά σου γιατί δε
θέλω να ξεσφηνωθώ από την αγκαλιά σου.
Μ’ αρέσει που με πειράζεις συνέχεια και με κοροϊδεύεις σε
πράγματα, που γελάμε, που σε κάνω να χαμογελάς με τις αστείες γκριμάτσες μου.
Είναι
ωραίο που κάθε βράδυ μπλέκω τα πόδια μου με τα δικά σου, που σου ζητάω να με
πάρεις αγκαλιά για να ζεσταθώ κι εσύ το κάνεις με χαρά. Κι ας ξέρω πως δε
βολεύεσαι κι ας ξυπνάς πιασμένος κι ας πέφτουν τα μαλλιά μου στο πρόσωπο σου
και σ’ ενοχλούν.
Είναι τρυφερό που ξυπνάω κι ενώ έχεις τόση όρεξη ν’
αράξεις στο κρεβάτι, σηκώνεσαι να μου φτιάξεις πρωινό. Είναι που νιώθω γαλήνη
κάθε φορά που κοιμάμαι δίπλα σου.
Είναι που τρελαίνομαι να σου μαγειρεύω και να κάνω
υπομονή μέχρι να επιστρέψεις για να φάμε
μαζί. Κι ας έχει κρυώσει το φαγητό μέχρι να έρθεις, κι ας μη μ’ αρέσει κρύο.
Είναι
που γουστάρω την οικειότητα που αναπτύξαμε από την πρώτη στιγμή μεταξύ μας και
που με βοηθάς να ξεπερνώ τις ανασφάλειές μου. Είναι που με
νοιάζεσαι και μου το δείχνεις μέσα από μικρά, καθημερινά πράγματα που, όμως,
στην ουσία τους είναι τόσο σημαντικά.
Κι ας έχεις την τάση να σπας τις ροζ φουσκίτσες μου και
τα παραμύθια μου.
Τελικά, έχουν δίκιο που λένε πως τα πιο ωραία πράγματα
έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Έτσι ήρθες κι εσύ. Από του πουθενά. Εκεί που
βρισκόμουν σε μία φάση που δεν ψαχνόμουν. Και τσουπ, εμφανίστηκες και τρύπωσες
στη ζωή μου και την έκανες ομορφότερη.
Έκανες
εμένα την ίδια να νιώθω ομορφότερη. Εξωτερικά μα κυρίως εσωτερικά. Λατρεύω να
μαθαίνω πράγματα από εσένα, να μαθαίνω εσένα τον ίδιο.
Αν πρέπει να βάλω μια ταμπέλα σε όλα αυτά, δεν ξέρω ποια
θα έπρεπε να είναι. Κι αν εν τέλει, όλα
αυτά είναι που αποκαλούν έρωτα, τότε ναι, δηλώνω πολύ ερωτευμένη μαζί σου.
