Έτρεχες πάλι πανικόβλητος να προλάβεις να είσαι στη δουλειά 2 ώρες νωρίτερα απ’ την αρχή της βάρδιας σου για να μπορέσεις μετά να σχολάσεις στο 8ωρο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο όγκος της δουλειάς που έχεις να κάνεις είναι για 10ωρο, αλλά κανένας δε θα σου πληρώσει υπερωρίες.
Καθ' οδόν για τη δουλειά, έπρεπε να κάνεις την απαραίτητη στάση για καφέ. Χωρίς καφέ δεν μπορούσες να λειτουργήσεις σαν φυσιολογικό άτομο. Πόσο μάλλον να βρεις το δρόμο σου και να μη βρεθείς στη Μαλακάσα.
Μπαίνοντας στο Coffee Shop (όχι στο Άμστερνταμ δυστυχώς) , βλέπεις μια βαριεστημένη υπάλληλο να έχει ανοίξει τόσο πολύ το στόμα της, που υπήρχε κίνδυνος ν’ αλλάξει η μοριακή δομή των προϊόντων μέσα στο μαγαζί. Ας μην επεκταθούμε.
Φτάνει η σειρά σου για να ζητήσεις καφέ, έχοντας την ατυχία να σε εξυπηρετήσει η συγκεκριμένη υπάλληλος.
«Φρέντο εσπρέσο μέτριο». Απλή παραγγελία. Καμιά ιδιαιτερότητα. Κι αρχίζουν οι ερωτήσεις:
«σε ποτήρι;»
«στο χέρι; »
«στο πόδι;»
«σε πλαστικό;»
«θέλετε μαζί και 2 μπισκότα προσφορά
1,5€ το ένα;»
«Από πάνω να βάλουμε κανέλα; Σοκολάτα;
Μαρμελάδα; Τζατζίκι; Ακουαφόρτε;»
Είχε περάσει τόση ώρα που για μια στιγμή νόμιζες ότι έχεις πάει εκεί που φτιάχνουν τα μαγειρευτά κι όπου να’ ναι βγαίνει το αρνάκι γιούλμπασι (με πατάτες σε ξεχωριστό πιάτο).
Τελικά, η ταλαιπωρία σου παίρνει τέλος, με το να σου δίνει καφέ κρύο σε ποτήρι για ζεστό, έχοντας ρίξει αφρόγαλα...πάνω απ’ το καπάκι.
Μάλιστα.
Της λες πολύ ευγενικά να το πάρει και να λουστεί με το περιεχόμενο, αφού πρώτα τρέξει γυμνή στο σεληνόφως κάνοντας θυσία στον Θεό του Αφρόγαλου.
Το 99% των ανθρώπων κάνουν δουλειές που δεν τους εκφράζουν, δεν τους αρέσουν κι όπως είναι λογικό, την κάνουν από αγγαρεία και με μεγάλη δυσαρέσκεια κι υπομονή. Άλλωστε, όπως είπε κάποιος, αν η δουλειά ήταν ευχάριστη δε θα μας πλήρωναν.
Έχει διαφορά όμως να κάνεις τη δουλειά σου όπως- όπως απλά για να βγαίνει η μέρα, με το να την κάνεις με αξιοπρέπεια, έτσι ώστε να μη δίνεις δικαιώματα σε κανέναν, αλλά στην τελική να κάνεις σωστά αυτό για το οποίο σε πληρώνουν.
Κάποιες δουλειές απαιτούν σωματική ικανότητα, άλλες πνευματική, άλλες συνδυασμό και των δύο. Το να φτιάξεις ένα καφέ αξιοπρεπώς, απ’ τη στιγμή ειδικά που θα σου δείξουν πως να το κάνεις σωστά και γρήγορα, απαιτεί ίσως τη χρήση του...5% των δυνατοτήτων ενός ανθρώπινου μυαλού. Τυχαίο το νούμερο, αλλά πραγματικά δεν έχει απαιτήσεις το να βάλεις 3 υλικά σ’ ένα ποτήρι και να το κάνεις πόσιμο.
Ένας εργάτης σ’ ένα εργοστάσιο, ο οποίος με το να τοποθετεί πχ. τα καπάκια σε κουτιά όλη μέρα κάνοντας την ίδια κίνηση και με την ίδια στάση σώματος, είναι εκείνος που η εργασία του του ρουφά κάθε ικμάδα δημιουργικότητας και ρίχνει την λειτουργία του μυαλού του πραγματικά σε safe mode.
Ο υπάλληλος της εφορίας να μην σε στέλνει να του βγάζεις εσύ φωτοτυπίες στο μαγαζί απέναντι γιατί υποτίθεται πως «το φωτοτυπικό δυστυχώς έχει χαλάσει πάλι», ενώ απλά δεν του έχει βάλει χαρτί. Ο λογιστής που όλη μέρα υπολογίζει αριθμούς σε ισολογισμούς, κουράζει το μυαλό του όσο ένας οικοδόμος κουράζει το σώμα του πάνω σε μια σκαλωσιά.
Όταν όμως το επάγγελμα σου ανήκει στην κατηγορία «είχες μια δουλειά...», εκεί δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αυτός που έφτιαξε την επιγραφή «Φρέσκα Πσάρια» είχε μια δουλειά. Να φτιάξει μια πινακίδα με ορθογραφία ανθρώπινη. Με μια λέξη που υπάρχει. Ψάρια.
Αυτός που σου κόβει τα μαλλιά και του είπες να τα κόψει κοντά, είχε μια δουλειά. Να μη σε κάνει να μοιάζεις σαν πεζοναύτης που παίζει στο Expendables 4 και παίζει φάπες με τον Σταλόνε. Ο σερβιτόρος που του είπες «2 φραπέδες γλυκούς ο ένας με γάλα», είχε μία δουλειά: να σου φέρει 2 φραπέδες κι όχι 2 σοκολάτες κρύες με γεύση παστίτσιο.
Όλοι νυστάζουμε το πρωί, όλοι θα προτιμούσαμε να κοιμόμαστε και να μην έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε το κάθε στραβόξυλο πελάτη.
Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι φύσει ευθυνόφοβο ον και πάντα μεταθέτει την ευθύνη αλλού ακόμα κι αν φταίει, ας αναλογιστούμε πρώτα κατά πόσο εμείς οι ίδιοι είμαστε σωστοί στη δουλειά μας, και μετά κατά πόσο φταίει ο «κακός» πελάτης.
Η υπάλληλος σε κοιτούσε ακόμα με απορία όταν της είπες να λουστεί με τον καφέ. Εδώ θέλει σκληρά μέτρα.
Ενώ σε κοιτούν έκπληκτοι όλοι μέσα στο μαγαζί, περνάς πίσω απ’ τον πάγκο, ανοίγεις τη μηχανή του εσπρέσο, φτιάχνεις τον καφέ μόνος σου, αφήνεις στον πάγκο 0,20€ (όσο κοστίζουν πραγματικά δηλαδή τα υλικά) και σηκώνεσαι και φεύγεις.
Επόμενη στάση: βενζινάδικο. Εδώ θ’ αφήσεις τα κόκαλά σου.
