Νύχτες, καλοκαιρινές, λυπημένες, χαρούμενες, εορταστικές, μοναχικές.
Νύχτες που είχαν όλες τους ένα κοινό, μια συχνότητα «σχεδιασμένη» αναλογικά ή ψηφιακά σε μια οθόνη και το ποντεσιόμετρο της έντασης λίγο πιο πάνω από την μέση.
Εσύ, άλλες φορές να σιγοτραγουδάς στίχους ή να κουνάς το πόδι σου στον ρυθμό του αγαπημένου σου τραγουδιού. Άλλες πάλι φορές, τα χρόνια που μεσουρανούσε η κασέτα, πόναγε το δάχτυλο επάνω στο «REC» του κασετοφώνου περιμένοντας υπομονετικά τον εκφωνητή να αναγγείλει το αγαπημένο σου τραγούδι.
Φυσικά δεν έλειπαν τα απαραίτητα κοσμητικά επίθετα όταν εκείνος προκειμένου να δώσει έμφαση στην στιγμή, μίλαγε ενώ η εισαγωγή του τραγουδιού έπαιζε σαν μουσικό χαλί.
Παραλληλίζοντας στιγμές, ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι, ψιθυριστές αφιερώσεις σε παροδικές αγάπες κι ανταλλαγή μηνυμάτων σ’ έναν εικονικό κόσμο που δεν ήταν και τόσο εικονικός τελικά.
Από τότε μέχρι σήμερα «ξέφτισαν» πολλά πράγματα κι άλλαξαν άλλα τόσα. Κυρίως, όμως, άλλαξε ο σκοπός, ο λόγος για τον οποίο κάποιος έφτιαχνε μηχανήματα, ξόδευε λεφτά κι ατελείωτες ώρες προκειμένου να βρεθεί πίσω από ένα μικρόφωνο.
Κρεμόταν σε δέντρα για να στηρίξει το δίπολο ώστε ν’ ακούγεται όλο και πιο μακριά. Μ’ ένα ραδιοφωνάκι αγκαλιά, αγγάρευε τον κολλητό να κάνουν βόλτα από γειτονιά σε γειτονιά ώστε να δουν τι εμβέλεια είχαν. Κι από δίπλα οι γείτονες να βρίζουν γιατί δεν μπορούσαν να δουν τηλεόραση από τις παρεμβολές.
Βλέπετε, τότε ο λόγος ήταν η αγάπη γι’ αυτό που έκανες κι αν τύχαινε ίσως έβρισκες και κάποιον να σου δώσει ένα χαρτζιλίκι για ν’ ακουστεί το όνομα του μαγαζιού του από τα ηχεία. Δε σ’ ένοιαζε όμως. Αυτό ήταν το όμορφο. Δεν ενδιαφερόσουν καθόλου για το οικονομικό σκέλος της προσπάθειάς σου.
Γινόσουν «ένα» με την παρέα στην παραλία που είχε ανάψει φωτιά μια καλοκαιρινή βραδιά και σε άκουγε. Ταυτιζόσουν με τον Τάκη από την Κοκκινιά που αφιέρωνε με αγάπη στην Καίτη και της έταζε αιώνια αγάπη. Έκανες καμάκι στην παθιάρικη φωνή που σου μιλούσε «καυτά» στο τηλέφωνο προκειμένου να σου την «πέσει». Νευρίαζες με την ελληνίδα μάνα που πάνω στο καλύτερο της αφιέρωσης φώναζε από το άλλο δωμάτιο, «κλείσε το τηλέφωνο τέτοια ώρα».
Καταστάσεις χαραγμένες σε σπασμένα ραδιοφωνάκια, ξεφτισμένα καλώδια και γδαρμένες μπαλαντέζες. Παγωμένες νύχτες που όμως τις ζέσταιναν τα παράσιτα του μικρού σου ραδιοφώνου κι η σκέψη πως κάπου εκεί έξω αυτή/αυτός που ήθελες θ’ άκουγε το αγαπημένο σας τραγούδι και την επόμενη θα σου «έσκαγε» ένα χαμόγελο.
Κι απ’ την άλλη μεριά των ηχείων, παραγωγοί να περνάνε αμέτρητες ώρες σε δισκάδικα και ράφια με βινύλια, σε μαγαζιά με κασέτες προκειμένου να γράψουν την καλύτερη συλλογή με slow τραγούδια σε μια κασέτα ώστε να παίξουν το καινούργιο τραγούδι το βράδυ.
Λίγο αργότερα χρονικά, ώρες εκπομπών γεμάτες άγχος μήπως και δεν προλάβεις να βάλεις τη διαφήμιση στη σωστή ώρα ή μήπως και δεν προλάβεις να ετοιμάσεις το επόμενο τραγούδι.
Μάθαμε να ταυτιζόμαστε με φωνές, μουσικές και στίχους μέσα από το ραδιόφωνο. Όσο και να προχωρήσει τελικά η τεχνολογία, όσο ρεαλιστική και να γίνει η τηλεόραση, ακόμα κι αν γίνει 4D, η μαγεία του ραδιοφώνου δε θα αλλοιωθεί ποτέ.
Μπορεί οι εποχές ν’ άλλαξαν και το πειρατικό ραδιόφωνο να μη ζει πια στα ερτζιανά, μπορεί η τεχνολογία να το έχει στριμώξει σε μια γωνιά και να του κάνει ασταμάτητο bullying, ταυτόχρονα όμως φυλακίζεται από τον ίδιο της τον εαυτό.
Η τεχνολογία έφερε το ίντερνετ και το ίντερνετ το ραδιόφωνο πάλι στα παλιά του λημέρια.
Γεννήθηκαν ξανά ελεύθερες ώρες για το «κωλόπαιδο τον Κυριάκο» που έκλεψε την Κούλα. Ο αυθορμητισμός ανέκτησε ξανά την χαμένη του λάμψη. Έγινε ξανά εύκολο να ερωτευτείς μια φωνή και μέσα από την φωνή ένα τραγούδι, να κλάψεις στην προσφώνηση ενός τραγουδιού και να νιώσεις ξανά μέσα από μια αφιέρωση.
Αναβίωσε το ερασιτεχνικό ραδιόφωνο με μια άλλη μορφή, αλλά σχεδόν την ίδια μαγεία. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί που πιστεύουν στις νύχτες που φωτίζονται από την μουσική και τη φωνή ενός παραγωγού.
Συνεχίζουμε (ευτυχώς) να ταξιδεύουμε μέσω του καλύτερου μέσου, της φαντασίας μας και στην περίπτωση του ραδιοφώνου μας ταξιδεύει στα κόκκινα.
Κι όλοι εμείς που μένουμε πιστοί πίσω από ένα μικρόφωνο, που μετατρέπουμε χαμένες σκέψεις σε μουσικές και λέξεις, θα χαμογελάμε πάντα κρυφά όταν στα chat rooms ξεπροβάλλουν συναισθήματα που στη ζωή μένουν καταχωνιασμένα κάτω από μια μάσκα.
