Έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη να γυρίσετε τον χρόνο πίσω; Να σταματήσετε το ρολόι και να πράξετε διαφορετικά απ' ότι, τελικώς, κάνατε. Κι' αυτό, διότι, με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιήσατε πως λειτουργήσατε παρορμητικά, αντιδραστικά, με επαρκή ανωριμότητα και γνώμονα τον εγωισμό.
Πέρασαν πολλά χρόνια σκληρής αυτοκριτικής και τιμωρίας αφού η παραδοχή του σφάλματος επιφέρει κατά το ήμισυ τη λύτρωση. Το επόμενο θα ήταν η συγχώρεση. Κάτι που τελικά δεν ξέρω αν κατάφερες να κάνεις.
Αναρωτήθηκα, ξέρεις, αν όλα αυτά τα χρόνια, ζύγισες τις ευθύνες για την τροπή που πήραν τα πράγματα κι αν η μοιρασιά ήταν δίκαιη. Θα ήθελα να γνωρίζω εάν βρήκες τον εαυτό σου να σφάλλει στη δική μας ιστορία κι αν μετά απ’ αυτό με δικαιολόγησες σ’ ένα βαθμό.
Βλέπεις, οι άνθρωποι, έχουμε την τάση να μεγαλοποιούμε το «κακό» και να το αφήνουμε ασυγχώρητο. Κολλάμε και τη ρετσινιά και τρέφουμε τον εγωισμό μας γι’ άλλα εκατό χρόνια. Άλλωστε, ποιος θα σκεφτεί ότι ένα λάθος μπορεί τελικά να ωφελήσει μια κατάσταση. Ή πως από ένα λάθος δύναται ν’ αλλάξουν κοσμοθεωρίες και ζωές ολόκληρες.
Πολλές φορές δε μας δίνεται κι η ευκαιρία να εξηγήσουμε τη δική μας οπτική. Η ευκαιρία να παραδεχτούμε το που φταίξαμε και γιατί. Είτε επειδή η κάθε μεριά με την στάση της δε δίνει τα περιθώρια, είτε γιατί ο πόνος κι η προδοσία χαράσσονται βαθειά μέσα μας κι απορρέουν μόνο το μίσος κι η αδιαφορία.
Δεν μπορώ να σταθώ στο τι έφταιξε όμως, αλλά στο γεγονός πως οι ζωές μας ξανασυναντιούνται και περπατάμε παράλληλα.
Αν με ρωτάς, πριν κοιμηθείς, με σκέψεις που βασανίζουν το τετράγωνο μυαλό σου, εγώ προτείνω μια νέα αρχή. Μια προσπάθεια και μια ολοκληρωμένη ευκαιρία γι’ όλα αυτά που νιώσαμε και θελήσαμε, αλλά υπερνικήθηκαν απ’ τα κακώς κείμενα των εαυτών μας.
Κατόπιν εσωτερικών διεργασιών κι εμφανής ωριμότητας πια, όλα μοιάζουν κατάλληλα, ώστε να παραμερίσουμε το φόβο και τη δειλία και να βρούμε όλα αυτά τα πολλά που μας ενώνουν. Ξέρεις, μαζί σου μπορώ ν’ αντιμετωπίσω ό,τι ακολουθήσει. Από πάντα μπορούσα. Δίνω όρκο. Αυτή τη φορά ν’ αποβάλλω ολικά την αυτοκαταστροφική μου τάση.
Γιατί, μεγαλώνοντας, έχω πεισθεί πως είσαι ό,τι πιο όμορφο έχει περάσει από τη ζωή μου και πως τίποτε δεν κατάφερε να σε βγάλει απ’ αυτή. Ούτε καν ο χρόνος.
Θυμάμαι μια φράση σου. «Είπα σ' εκείνο το λάθος πως δε θα χαθώ». Η κλεψύδρα γύρισε. Ίσως αυτή τη φορά να μην κάνουμε λάθη.
