Κλαίγοντας ήρθε η κολλητή μου σπίτι προχτές.
Την
κοίταξα στην πόρτα, ενώ ήμουν αναμαλλιασμένη
με τα ροζ πιτζαμάκια μου, πήγα έφερα το
κόκκινο κρασί, που έχω πάντα για κάτι
τέτοιες περιπτώσεις, ανάψαμε κι ένα
τσιγάρο και της έριξα ένα βλέμμα, όλο νόημα.
«Ρίχτο.»
Ξεκίνησε
να μου λέει για τον Αποστόλη. Καλό παιδί
και κούκλος. Της την έπεφτε καιρό και
αποφάσισε να κάνει την καρδιά της πέτρα
και να ενδώσει. Δόξασα Θεό κι Αλλάχ από
μέσα μου, θα έκανε επιτέλους σεξ. Θα
ηρεμούσε το κεφάλι μου. Αμ δε...
«Θέλει
να το κάνουμε συνέχεια. Και παντού.»
Το παράπονο ήταν έκδηλο στο πρόσωπο
της.
Την
κοίταξα σοκαρισμένη. Δεν ήμουν σίγουρη
αν ήθελα να την παρηγορήσω ή να τη
χαστουκίσω.
Κατάπια
με δυσκολία τη γουλιά από το κρασί μου,
έκατσα πίσω και μετά από ένα τρίλεπτο
δραματικής σιωπής, πήρα μια βαθιά τζούρα
από το μισοσβησμένο τσιγάρο μου. «Στη
μάνα σου το πες;» Με
έβρισε.
Ξέχασα
να σας αναφέρω το εξής. Η φίλη μου
φημίζεται για την παραπληροφόρηση.
Κατ'επέκταση, κι ενάμισι μπουκάλι
Merlot
μετά, ήρθε
στην επιφάνεια το πραγματικό πρόβλημα.
Όχι ότι το παλικάρι ήθελε πολύ σεξ (μα
άκου κάτι πράγματα), αλλά το ότι
αντιμετώπιζε το σεξ σαν να είναι ο Ron
Jeremy στα νιάτα
του. Για τους αδαείς, την είχε δει
πορνοσταρ ο τυπάς και αντιμετώπιζε την
κοπέλα με τον ίδιο τρόπο.
Και
να σου, το τρίωρο σεξ σε όλες τις πιθανές
στάσεις, να και το πόδι πάνω, πόδι κάτω
σαν την Κομανέτσι, κάπου εκεί ήρθε και
το τράβηγμα στον μυ -α, γι αυτό κούτσαινε-
και να το τράβηγμα στο μαλλί, το άτσαλο
που νομίζεις ότι θα του μείνει η τούφα
στο χέρι, όχι το σέξι που σε κάνει να
νιώθεις ελαφρώς φοράδα που την καβαλάνε.
Μη σας τα πολυλογώ, το κορίτσι μου βγήκε
νοκ άουτ και δεν το ευχαριστήθηκε, το
κυριότερο.
Κάπου
στα τελειώματα του δεύτερου μπουκαλιού
κρασιού, γύρισε με παράπονο, με κοίταξε
και πέταξε τη βόμβα: «Μα καλά, εσύ
πώς γίνεται να περνάς πάντα καλά;»
Την
κοίταξα παγωμένη. Ένας μύθος ήταν προ
των πυλών να καταρριφθεί. Κοίταξα δεξιά,
αριστερά, πίσω, δεν υπήρχε σωτηρία.
Ξεροκατάπια.
«Ξέρεις...
Τι να σου λέω τώρα μωρέ, να σε κάνω να
νιώθεις κι άσχημα, είσαι που σαι σαν
ανάποδο γαμώτο τώρα...»
Το
κατάπιε αμάσητο. Τελικά ο γκόμενος είχε
κάνει καλή προεργασία στο θέμα αυτό.
Παρόλα
αυτά, το βράδυ κάπου μεταξύ
δε-με-παίρνει-ο-κερατάς-ο-Μορφέας και
του αναλογισμού του σεξουαλικού μου
παρελθόντος, ήρθα αντιμέτωπη με την
σκληρή πραγματικότητα: Είχα πολλές
άσχημες εμπειρίες στο σεξ. Πολλές.
Προσπάθησα
να σκεφτώ μία μία τις περιπτώσεις που
το σεξ ήταν άθλιο.
Τελικά
ήταν πιο εύκολο να θυμηθώ τις φορές που
ήταν καλό.
Την
επόμενη το βράδυ, έκανα εμφάνιση στο
σπίτι της άλλης κολλητής με ύφος δαρμένου
κουταβιού. Άνοιξε την πόρτα με τα
πιτζαμάκια της κι έφερε το Μοσχοφίλερο.
Τουλάχιστον
αν δε βγει κάτι από αυτές τις συζητήσεις,
θα ξέρουμε ότι μια θέση στους ΑΑ μας
περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.
Καθίσαμε
για ώρες και τα είπαμε. Μου πε τον πόνο
της, για τον τελευταίο «επιβήτορα» που
του άρεσε να παίζει παιχνίδια στο
κρεβάτι. Απ'ότι φαίνεται, το αγαπημένο
του πρέπει να ήταν το κρυφτό, γιατί η
κακομοίρα έψαχνε έψαχνε και δεν έβρισκε
το λόγο που το έπαιζε τόσο πηδήκουλας
ο εν λόγω κύριος.
Θυμηθήκαμε
και τον Άρη. Α, καλή του ώρα όπου και να
ναι το παλικάρι. Αυτός έπαιζε με
χρονοκαθυστέρηση. Αργά... Αργά... Μέχρι
που τελικά με έπαιρνε ο ύπνος, αντί για
εκείνον. Με ξυπνούσε όμως. Όχι κοριτσάκι,
δεν τη γλιτώνεις τοσο εύκολα, έχει κι
άλλο μέχρι να αποφασίσω να τελειώσω. Η
σχέση μας έληξε δυόμιση μήνες μετά, όταν
κόντεψα να κοπώ στη σχολή από τις απουσίες
μου λόγω αυπνίας.
Είχαμε
και τον Τάκη. Ο Τάκης... Παιδί από τα λίγα.
«Τάκη πιο πολύ με βαράς, παρά με πηδάς»,
του λεγε η καημένη η Ελενίτσα. Το παιζε
σατράπης. Τσο και λο, που λένε και στα
γήπεδα. Γούσταρε βρωμόλογα και ξύλο, ο
Τάκης. Μέχρι που μια μέρα της γύρισε το
μάτι της Ελενίτσας κι άρχισε κι αυτή τα
μπουκέτα. Δεν τον ξανακούσαμε τον Τάκη.
Κρίμα, καλό παιδί.
Τελευταίος,
αλλά όχι και αμνημόνευτος, ήταν ο Ηλίας.
Ένα παλικάρι, σαν τα κρύα τα νερά. Λάτρης
της γυμναστικής- και των κοιλιακών του.
Ο Ηλίας, που λέτε, ήθελε να κάνει σεξ
μόνο στο δωμάτιό του. Μας πήρε λίγο καιρό
να καταλάβουμε το γιατί, αλλά η αποκάλυψη
ήρθε μια μέρα που γυρίζοντας το κεφάλι
μου τον είδα να «ζυγίζει» τους δικέφαλούς
του και να θαυμάζει τους φουσκωμένους
μυες του στους τρεις μεγάλους καθρέφτες
του δωματίου του. Ναι, την ώρα της πράξης.
Ναι, ταυτόχρονα και στους τρεις καθρέφτες.
Του πέταξα μια τετρασύλλαβη λέξη και,
μέχρι να καταλάβει τι του είπα, είχα
μαζέψει τα μπογαλάκια μου και έβριζα
την κακομοίρα την τύχη μου για ακόμα
μια φορά, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.
Είμαι
σίγουρη ότι υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις
που μου ξέφυγαν, αλλά πριν με κατατάξετε
στην κατηγορία της ψευτοφεμινίστριας
και περιμένετε να βγω στο Σύνταγμα να
κάψω το σουτιέν μου, αναλογιστείτε ότι
όλοι και όλες είχαμε κάποια στιγμή
κάποια άσχημη ή αμήχανη εμπειρία. Κάποιοι
ίσως λίγο περισσότερο, κάτι το οποίο με
βάζει σε σκέψεις, βέβαια.
Παρόλα
αυτά, το καλό είναι ότι τέτοιου είδους
περιπτωσάρες, πολλές φορές κάνουν «μπαμ»
από μακριά. Σε αυτή την περίπτωση, ή πας
με πλήρη συνείδηση για το διαμάντι που
έχεις μπροστά σου, ελπίζοντας να μη
βγάλει όλες τις πτυχές του χειρότερού
του εαυτού εκείνη την ώρα, ή αδερφούλα,
γύρνα το στο μηχανοκίνητο.
Μη
νομίζεις δηλαδή ότι μετά από κανα δυο
Haig δε
μας κράζουν κι αυτοί, ίσως χωρίς χνουδωτές
παντόφλες κι ενοχικά συναισθήματα, αλλά
οκ, μεταξύ μας, σίγουρα σε κάποιον είχε
κακοφανεί που τον καβάλησες στη μέση
και του φώναζες «Ομπρός Ντορή, για τη
νίκη!»
