«Κάναμε διάκριση ανάμεσα στην εθνοκάθαρση την αιματηρή και το
φαινόμενο της γενοκτονίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το αίμα, τον
πόνο, όσα έχουν υποστεί οι Πόντιοι, από τη θηριωδία των Τούρκων. Αυτό είναι
άλλο πράγμα και άλλο πράγμα η γενοκτονία με αυστηρή επιστημονική έννοια».
Αυτή είναι η δήλωση του Υπουργού
Παιδείας κ. Φίλη για τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου απʾ τις
πατρογονικές εστίες. Δεν ξέρω αν πρέπει, όντας Πόντια, να θυμώσω ή να τον
λυπηθώ.
Ήμουν μόλις 8 χρονών όταν είδα
για πρώτη φορά από κοντά το χορευτικό τμήμα του τοπικού σωματείου, να κινείται
στους ρυθμούς της λύρας με την ποντιακή φορεσιά. Και ένιωσα κάτι που τότε δεν
ήξερα πώς το είχαν βαφτίσει οι μεγάλοι. Πιο μετά έμαθα πως το έλεγαν «περηφάνια».
-Μαμά, εγώ Πόντια δεν είμαι;
-Ναι κοριτσάκι μου.
-Τότε θα πάω να μάθω ποντιακά.
Και πήγα. Κι όσο περνούσαν τα
χρόνια τόσο περισσότερο αγαπούσα τον σύλλογο και μέσα απʾ αυτόν, τον ποντιακό
πολιτισμό. Για τη γενοκτονία έμαθα κάποια χρόνια αργότερα και πάντα είχα την
απορία γιατί δε μαθαίνουμε τίποτα για την ιστορία του ποντιακού ελληνισμού.
Πέρα απʾ τις 10 σελίδες που ήταν
στην ύλη των εξετάσεων της 3ης λυκείου
στην ιστορία κατεύθυνσης, δε μας δίδαξε ποτέ κανείς τίποτα για τον πολιτισμό
αυτόν. Και τι να πρωτοχωρέσει σε 10 σελίδες όταν μιλάμε για έναν πολιτισμό που
γεννιέται με το Βασίλειο του Πόντου το 303 π.Χ. και ζει μέχρι τον ξεριζωμό του 1919.
Έτσι, τον δύσκολο ρόλο της
επιμόρφωσης σχετικά με τον ποντιακό ελληνισμό αναλαμβάνουν οι τοπικοί σύλλογοι
και σωματεία. Εκδηλώσεις, ομιλίες, θέατρα, ημερίδες. Και πάλι δε φτάνουν για να
καλυφθεί το κενό που έχει δημιουργηθεί απʾ την παιδεία.
Χρόνια τώρα το Υπουργείο
Παιδείας, ανεξαρτήτως κυβέρνησης προωθεί τη στείρα αποστήθιση που δεν έχει να
προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στους μαθητές.
Παραδίδει σʾ αυτούς μια στεγνή
και καθόλα βενιζελοκεντρική ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Όσον αφορά
το θέμα του ελληνισμού του Πόντου, παραθέτει ένα πολύ μικρό κομμάτι της
ιστορίας του σʾ ένα πολύ μικρό ποσοστό μαθητών (μαθητές θεωρητικής κατεύθυνσης,
Γ’ λυκείου), το οποίο τελικά καταργεί.
Φτάσαμε, δε, στο σημείο νʾ ακούμε
απʾ τον Υπ. Παιδείας πως πρόκειται για εθνοκάθαρση κι όχι γενοκτονία.
Ένα ρητό λέει «η ημιμάθεια είναι
χειρότερη της αμάθειας». Μάλλον αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του κ. Φίλη ο
οποίος, όπως όλα δείχνουν, αγνοεί τόσο
τη σημασία των όρων που χρησιμοποίησε στις δηλώσεις του, όσο κι αρκετές
πολιτικές πράξεις κρατών και οργανισμών που αναγνωρίζουν τον ξεριζωμό των Πόντιων
ως γενοκτονία.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των
όρων «εθνοκάθαρση» και «γενοκτονία». Ένα κράτος προβαίνει σʾ εθνοκάθαρση όταν
έχει στόχο να ομογενοποιήσει τον πληθυσμό του και χρησιμοποιεί για τον σκοπό
αυτό τη βία ή τον φόβο. Ωστόσο το βασικότερο όλων είναι πως δεν πρόκειται για
έγκλημα που αναγνωρίζεται απʾ το Διεθνές Ποινικό Δίκαιο.
Απʾ την άλλη, η γενοκτονία, όπως
λέει και το όνομα της, είναι η δολοφονία των μελών μιας ομάδας φυλετικής ή
θρησκευτικής και σʾ αντίθεση με την εθνοκάθαρση, καταδικάζεται απʾ το Διεθνές
Ποινικό Δίκαιο.
Σύμφωνα μάλιστα με τον ορισμό του
ΟΗΕ στη γενοκτονία συμπεριλαμβάνεται η «ηθελημένη
επέμβαση στις συνθήκες ζωής των ομάδων αυτών, με στόχο τον φυσικό αφανισμό
τους. Η επιβολή μέτρων με στόχο τον εμποδισμό των γεννήσεων εντός της ομάδας
αυτής» κ.ο.κ.
Φαίνεται πως ο
κ. Φίλης δεν έχει διαβάσει τίποτα για τα Αμελέ Ταμπουρού ή αλλιώς τάγματα
εργασίας, τις πορείες θανάτου, τους μαζικούς απαγχονισμούς, τις σφαγές των
κατοίκων της Μαρζιφούντας, της Αμάσειας και τόσων άλλων περιοχών του Πόντου.
Ίσως, γιʾ αυτό να νομίζει πως ήταν εθνοκάθαρση κι όχι γενοκτονία.
Μάλλον δεν έχει
ενημερωθεί ούτε για την επίσημη αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από 7
πολιτείες των ΗΠΑ, τη Βουλή της Νότιας Αυστραλίας, το Σουηδικό Κοινοβούλιο και,
κυρίως, απʾ τη Διεθνή Ένωση Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας (International
Association of Genocide Scholars).
Ο ποντιακός
πολιτισμός δεν είναι μόνο οι χοροί και τα πανηγύρια όπως νομίζουν λαθεμένα
αρκετοί. Είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό που το Υπουργείο Παιδείας αρνείται
ακόμα και νʾ αναγνωρίσει.
Δεν εξιλεώνουμε
το χρέος μας στην ιστορία με 10 σελίδες διδακτέα ύλη στο βιβλίο κατεύθυνσης.
Δεν αναγνωρίζεται η γενοκτονία με μια απλή καθιέρωση της ημέρας μνήμης στις 19
Μαΐου, για να μην ταράξουμε τις φιλικές μας σχέση με την Τουρκία.
Κάθε χρόνο στα
ψηφίσματα μας στις 19 Μαΐου καλούμε την Τουρκία να αναγνωρίσει τα εγκλήματα της
για να μπει στην ΕΕ, ενώ οι ίδιοι και πρώτοι εμείς, αρνούμαστε να δεχτούμε την
ιστορία μας. Μας σταματούν οι αστυνομικοί έξω απʾ το τούρκικο προξενείο για να
μην θυροκολλήσουμε το ψήφισμα, μιας κι έχουν εντολές άνωθεν και περιμένουμε
κάποιον με βουλευτική ασυλία για να το κάνει. Αρνούμαστε την πραγματικότητα στο
βωμό των πολιτικών συμφερόντων.
Δεν πρόκειται
για «μια αναζωπύρωση του εθνικιστικού λόγου», κύριε Φίλη, όπως κατηγορείτε
όσους τολμούν να διαφωνήσουν με τις αερολογίες που ξεστομίσατε. Η διαφωνία μας
πηγάζει απʾ την άρνησή μας να διαγράψουμε απʾ τη μνήμη μας τις 353.000 ψυχές
που χάθηκαν εξαιτίας του εθνικισμού για τον οποίο μας κατηγορείτε και απʾ τη
γνώση της ιστορικής αλήθειας.
Ό,τι γράφει, δεν
ξεγράφει. Η ιστορία είναι αυτή. Μπορείς να την αγνοήσεις ή να αγωνιστείς γι’
αυτή.
Συγκέντρωση
διαμαρτυρίας στην Πλατεία Συντάγματος Πέμπτη 05/11/2015 και ώρα 16:00 (http://www.poe.org.gr/default.aspx?pageid=702
)
