728x90 AdSpace

Latest Articles

14 Φεβ 2016

Πάρε την καρδιά μου - Christos Antonaros - 14 Φεβ 2016


Η Μάρθα περνά με βαρύ βήμα την πόρτα του διαμερίσματός της. Είναι κουρασμένη και μπουχτισμένη μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα στο γραφείο. Ξεφυσά με τόση δύναμη που η εκπνοή της είναι το μόνο που αντηχεί μέσα στη σιωπή. Τα βλέφαρα της είναι έτοιμα να κλείσουν από την κούραση. Δεν είναι, όμως, ο μόνος λόγος. Σήμερα είναι η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου κι όλοι οι ερωτευμένοι γύρω της βάρυναν την όποια καλή διάθεση ήθελε να παρουσιάζει συνήθως.


Αφήνει την τσάντα της στο έπιπλο στα δεξιά της, βγάζει το βαρύ σακάκι της και το πετά πάνω στην πολυθρόνα. Δεν έχει όρεξη να φάει, ή να μείνει ξύπνια. Ύστερα, στέκεται πάνω απʾ τη βρύση, γεμίζει ένα ποτήρι με νερό και το πίνει αργά. Μαζί και τα βραδινά της χάπια. Μπορεί να ακούσει το λαιμό τις να καταπίνει λαίμαργα και το στομάχι της να αγαλλιάζει από ευχαρίστηση. Ανοιγοκλείνει τα βλέφαρά της μʾ αργό ρυθμό.

Η Μάρθα μένει μόνη της σʾ ένα διαμέρισμα με τρία δωμάτια. Στο υπνοδωμάτιο της υπάρχει ένα μονό κρεβάτι, εδώ και τρία χρόνια, ενώ στη ζωή της μόνο ένας αγαπημένος άνθρωπος εν ζωή, η μητέρα της. Έχει χάσει τον πατέρα της από καρδιακό επεισόδιο πριν έξι χρόνια. Τον Γιώργο μετά από…

Η φωτογραφία του είναι εκεί, ανάμεσα σʾ άλλες, στο μικρό κομοδίνο δίπλα στο βιβλίο που διαβάζει πριν κοιμηθεί. Μπορεί να μένει μόνη της, πολύ καιρό τώρα, αλλά δεν νιώθει το ίδιο μόνη. Ο αγαπημένος της ζει μέσα της. Κάθε φορά που τον σκέπτεται, χαϊδεύει την τεράστια ουλή ανάμεσα στα στήθη της, το γαλάζιο μάτι της. Σκέφτεται το όνομά του και χαμογελά, ζεσταίνεται, ιδρώνει· κάποιες φορές δακρύζει. Μπορεί να μην έρθει να ξαπλώσει δίπλα της απόψε, αλλά η καρδιά του είναι εδώ, μέσα της.

Η σημερινή μέρα δεν είναι απλά η γιορτή των ερωτευμένων για τη Μάρθα. Μια ευκαιρία των εμπόρων σοκολάτας, κοσμημάτων κι άλλων πολλών να κερδίσουν τα χειμωνιάτικα σπασμένα. Είναι η επέτειος μια νέας ζωής, αλλά και πένθος για το χαμό του άλλοτε αρραβωνιαστικού της.

Τρία χρόνια ακριβώς απʾ τη μέρα που άνοιξε τα μάτια της πάνω σε ‘κείνο το χειρουργικό τραπέζι να παλεύει να παραμείνει ζωντανή.
Για τρεις μέρες ήτανε σε κώμα, δίπλα της ο Γιώργος, ύστερα από ένα λάθος που κατέληξε σε δυστύχημα.

Είναι δραματικά αξιοσημείωτο το πως ονομάζουμε λάθος το οτιδήποτε αποτυγχάνουμε στην καθημερινότητά μας. Από ένα ορθογραφικό λάθος στο τετράδιο μας, ένα λάθος αριθμό στο τηλέφωνο, μια λάθος λέξη σε μια ακατάλληλη στιγμή, στη βιασύνη μας για λίγο παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο όταν το φανάρι φωτίσει πράσινο.

Τόσο χρειάστηκε για να παρασύρει το λεωφορείο την μοτοσυκλέτα τους. Μπορεί ο οδηγός να ήταν κουρασμένος απʾ το πέμπτο δρομολόγιό του εκείνη τη μέρα, ή κάτι να του τράβηξε τη προσοχή, ή ακόμα ο καπνός απʾ το τσιγάρο του να μπήκε στο μάτι. Ό,τι και να συνέβη, ήταν ένα λάθος που σε συνάρτηση με το γεγονός ότι δε φορούσαν κράνος έφτασε να είναι μάχη μεταξύ ζωής και θανάτου.

Οι γιατροί ήξεραν απʾ την αρχή πως ο Γιώργος δε θα επιβίωνε. Για την Μάρθα, ωστόσο, υπήρχε ελπίδα, αν δεν είχε κληρονομήσει την αδύναμη καρδιά του πατέρα της. Ένα μάτι και μια καρδιά· αυτό χρειάζονταν για να συνεχίσει να ζει.

Αναστενάζει, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, με τη φωτογραφία του Γιώργου σφικτά στην αγκαλιά της. Δακρύζει αλλά σκουπίζει μόνο το ένα μάτι, καθώς τα δάκρυα απʾ το γαλάζιο της δίνουν την αίσθηση πως ο Γιώργος την αγγίζει στο μάγουλο και την φιλά.

Θυμάται τη μέρα που είχαν υπογράψει στο νοσοκομείο να γίνουν δωρητές οργάνων. Ήταν μόλις μερικοί μήνες πριν το ατύχημα.

Αυτό που δεν ήξεραν τότε, ήταν πως είχαν κοινό τύπο αίματος. Ένα γεγονός που θα μάθαινε η Μάρθα τη μέρα που ξύπνησε στο νοσοκομείο. Όταν της ανακοίνωσαν πως την μέρα των ερωτευμένων ο αγαπημένος της, της είχε κάνει το πολυτιμότερο δώρο. Ένα από τα μάτια του και την καρδιά του.

Γιατί, τι είναι αγάπη, αν όχι η ευκαιρία να δωρίσεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις στη ζωή, ή ακόμα την ίδια τη ζωή σου.





Χρήστος Αντώναρος

Η ζωή είναι χρώματα, ήχοι, αρώματα, σχήματα, γεύσεις. Η ζωή είναι λευκή, μαύρη και γκρίζα. Από παιδική ηλικία μου άρεσε να γράφω για τη ζωή, πως θα συνέβαινε σε ένα δικό μου φανταστικό σκηνικό. Βλέπω μοτίβα σε κάθε πτυχή της, κάποια θλιβερά, άλλα χαρούμενα, μα όλα βγαλμένα μέσα από την καθημερινότητα. Καλό ταξίδι.

Website: iLov.gr

  • Facebook Comments
Scroll to Top