Τα φώτα, η φήμη, η δόξα, το χρήμα! Όλα αυτά ακούγονται
ωραία, ε; Νομίζεις πως το να είσαι διάσημος, είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου
συμβεί. Πως θα αντάλλασσες τα πάντα για να ζήσεις μια ζωή γεμάτη ηδονή, δόξα, απολαύσεις
και με ένα σπίτι στο Malimbu. Συμφωνώ μαζί σου, και ʾγω θα το έκανα.
Ξέρω, όμως και τι απαιτεί. Εσύ;
Πάμε λοιπόν μια σύντομη βόλτα στον κόσμο της μουσικής και
της showbizz. Κατέβα όμως πρώτα κάτω (ναι, ναι εκεί που έχουμε το τραγούδι του
άρθρου) και πάτα play.
Το θέμα είναι πως θα έπρεπε νʾ ανταλλάξεις πολλά
περισσότερα απ' όσα πίστευες.
Κανείς δεν πέτυχε επειδή ήταν απλά ταλέντο. Και
αν μπροστά στους προβολείς όλα είναι όμορφα, πίσω απʾ τα φώτα υπάρχει το χάος.
Πίεση, πρόβες, ώρες μελέτης, αγώνας για να δημιουργήσεις και να διατηρήσεις ένα
δυνατό όνομα στην μουσική σκηνή. Και εννοείται δημιουργικότητα.
Δεν είναι κάτι εύκολο να προσπαθείς να ξεπεράσεις τον
εαυτό σου σε κάθε live, σε κάθε δίσκο σε κάθε περιοδεία. Αν ήταν εύκολο, τότε
όλοι θα μπορούσαν να το κάνουν, όμως δεν είναι. Απαιτεί να κάψεις την ψυχή σου
και να νιώσεις κενός.
Μόνο τότε
αρμόζεις.
Τότε μόνο θα μπορείς να παλέψεις.
Γιατί τότε μόνο αυτό θα σε κρατάει.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ένα ταξίδι αυτοκαταστροφής στον
καλλιτεχνικό κόσμο. Το ταξίδι μας ξεκινάει ένα σταυροδρόμι την δεκαετία του
'30, στο Δέλτα του Μισσισιπή, και με ένα νέγρο που πούλησε την ψυχή του στο
Διάβολο για να γίνει ο καλύτερος κιθαρίστας της εποχής.
Ναι, καλά διαβάσατε, έτσι λέει ο θρύλος. Ο Robert Jonhson
έφυγε στην ηλικία των 27, όντας ο καλύτερος κιθαρίστας που υπήρχε και έχοντας αφήσει
τεράστιο στίγμα στα μουσικά δρώμενα της εποχής και όχι μόνο.
Έγινε ο πατέρας του μπλουζ σύμφωνα με πολλούς. Επίσης
έφυγε, έχοντας πάει με περισσότερες γυναίκες από όσες πρόκειται να πας ποτέ
σου, εκτός αν είσαι ο Tiger Woods.
Αιτία θανάτου; Άγνωστη. Κάποιοι λένε πως τον δηλητηρίασε
ό άνδρας της γυναίκας με την οποία κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ. Εγώ πάλι
προτιμώ την εκδοχή, κατά την οποία ο διάβολος ήρθε να εισπράξει την αμοιβή του
για όσα του παράσχει.
Μέσα σε λίγα χρόνια, ό,τι ξεκίνησε με τον Johnson
συνεχίστηκε καμιά 30 χρόνια μετά. Η Αμερική του ʾ60 είχε τρεις πτυχές, ή μάλλον
μία, αναλόγως πως το δει κανείς. Sex,
Drugs 'n Rock 'N' Roll. Δεν ακούγεται κι άσχημα.
Jimi Hendrix, Jim Morrison και Janis Joplin ανήκουν στο
club των ανθρώπων που πέθαναν, ετών 27.
Στο ίδιο κλαμπ ανήκουν ο Kurt Cobain και η Amy
Whinehouse. Ας μην μιλήσουμε για αναρίθμητους άλλους που πέθαναν ή κόντεψαν να
πεθάνουν από καταχρήσεις.
Όμως, γιατί να φερθούν έτσι άνθρωποι που τα είχαν όλα; Δε
σου κάνει εντύπωση; Μήπως όταν φτάνεις στην κορυφή, δεν έχεις καταφέρει τίποτα
άλλο απʾ το να τελειώσεις το ταξίδι σου;
Αυτό δεν ήθελες; Να τραγουδάει ο κόσμος τα τραγούδια σου,
να σε εξυμνούν όλοι και να τσακώνονται αν είσαι καλύτερος εσύ ή ο Carlos Santana, ο Bon Jovi, η Shakira ή ο Δημάκης
(respectively).
Ίσως τελικά, η ονειρική ζωή και οι καλλιτέχνες με το
πλατύ χαμόγελο να είναι κάτι πλασματικό. Ένα κομμάτι του show για να σε κάνουν
να θέλεις να είσαι σαν κι αυτόν. Εξάλλου αν δε θαυμάσεις ένα καλλιτέχνη για ποιόν
λόγο να τον ακολουθήσεις;
Όταν κάποιος καίγεται, όλοι θέλουμε ένα κομμάτι της
φλόγας και της λάμψης του. Ποτέ όμως δε βλέπουμε πίσω απʾ τη λάμψη και τα φώτα.
Το προσωπικό δράμα του κάθε καλλιτέχνη, τη ζωή στον δρόμο, το πρώτο νούμερο στο
κινητό σου να είναι του manager σου (με τον οποίο μιλάς πιο συχνά απʾ ότι με την
κοπέλα σου ή την γυναίκα σου και τα παιδιά σου).
Ω! Και οι περιοδείες! Ακούς για τον τάδε μουσικό, ότι
έκανε 250 συναυλίες σε 60 χώρες και νομίζεις πως η ζωή του είναι παραμυθένια,
ενώ το μόνο που είδε ήταν αεροδρόμια, ξενοδοχεία και συναυλιακούς χώρους.
Δε λέω πως είναι άσχημα, απλά πως δεν μπορεί να το
αντέξει ο καθένας.
Είναι πολλοί που καταρρέουν και τα παρατάνε, και άλλοι
τόσοι που πέφτουν στον κόσμο των ναρκωτικών και των υπόλοιπων απολαύσεων,
πιθανότατα για να μπορέσουν να αντέξουν όλη αυτή τη πίεση.
Θαρρείς πως έχει γίνει και κλισέ, αν είσαι μουσικός, να
επιβάλλεται να κάνεις καταχρήσεις. Ίσως και να είναι και τρικ, για να πείσεις
τον κόσμο να έρθει να σε δει στην συναυλία σου. Ποιος ξέρει, μπορεί να πεθάνεις
σε λίγα χρόνια.
Η showbizz
ίσως να μην είναι αυτή που περιμένεις. Οι ποθητές ντίβες, οι γυναικοκατακτητές
σταρ, εκτός δουλειάς, πιθανότατα να μεταμορφώνονται σε απλούς ανθρώπους,
έτοιμους να καούν γιʾ αυτό που αγαπάνε. Και το κάνουν γιατί αυτό είναι
γεννημένοι entertainers.
Απαιτεί πολύ κόπο, όμως, για να κερδίσεις ένα κοινό, μιας
και πρέπει να δίνεις το 100% κάθε φορά.
Εσύ μπορεί να είσαι υπάλληλος γραφείου 8-10 ώρες την
ημέρα. Ένας μουσικός, είναι μουσικός 24/7.
Δε γίνεται αλλιώς. Δεν του το επιτρέπει το μικρόβιο μέσα
του.
Εσύ, είσαι έτοιμος να πουλήσεις την ψυχή σου;
