Όταν μισείς τη δουλειά σου

Ο ήλιος μπαίνει από το παράθυρο. Ή μάλλον όχι. Αυτό το είδες στον ύπνο σου, μαζί με την υπόλοιπη διαφήμιση δημητριακών που δείχνει στη συνέχεια τη χαμογελαστή οικογένεια να παίρνει πρωινό γύρω από το τραπέζι στην κατάφωτη κουζίνα.

Το ξυπνητήρι στο κινητό χτυπάει και είναι ακόμα έξι η ώρα, άρα μαυρίλα έξω. Εφόσον δουλεύεις στο Μαρούσι που είναι σχεδόν σε διαφορετικό μεσημβρινό σε σχέση με το σπίτι σου, πρέπει να βγεις στο δρόμο στο επόμενο μισάωρο προκειμένου εννιά η ώρα να είσαι στη δουλειά σου.

Η θερμοκρασία που επικρατεί αυτή την ώρα Μάρτιο μήνα είναι λίγο πιο πάνω από αυτή των Σκανδιναβικών χωρών. Λόγω δακτυλίου σήμερα το αμάξι σου δεν κυκλοφορεί, άρα πρέπει να πας με τα μέσα μεταφοράς. Που σημαίνει πως πρέπει να θυμηθείς ότι μπορείς από εκείνα τα μαθήματα kick boxing που είχες κάνει παλιά προκειμένου να επιβιώσεις στη στάση προσπαθώντας να μπεις στο λεωφορείο.

Την ώρα που προσπαθείς να ντυθείς, είσαι απλά ευτυχισμένος αν μέσα στο κρύο καταφέρεις να βρεις δυο κάλτσες. Δε χρειάζεται να είναι ίδιες φυσικά. Βρήκες δυο καθαρές. Είσαι ευτυχισμένος.

Όταν η ώρα λέει 09:10 και είσαι έξω από το κτίριο που δουλεύεις ετοιμάζεσαι να μπεις, εφόσον πρώτα προετοιμαστείς για το κράξιμο που θα υποστείς γιατί δεν ήσουν εκεί από τις εννιά παρά δέκα. Το οποίο φυσικά σήμαινε ότι έπρεπε να ξυπνήσεις από τις 5:00, την ίδια ώρα που σηκώνονται οι κυνηγοί για μπεκάτσες.

Αφού υποστείς το λογύδριο του «manager» σου σχετικά με τη συνέπεια και την επαγγελματικότητα και άλλες λέξεις τέτοιες τις οποίες του έδειξαν να λέει για να αισθανθεί διευθυντής, πας με τα νεύρα ήδη σπασμένα να βγάλεις οχτώ (στην καλύτερη περίπτωση μόνο οχτώ) ώρες δουλειάς για τις οποίες ο μισθός σου δεν αντιστοιχεί ούτε στις μισές από αυτές.

Το αφεντικό βέβαια είναι πολύ απασχολημένο, γιατί όντως είναι δύσκολο να αποφασίσει όταν εσύ μπροστά του σκοτώνεσαι στη δουλειά, αν θα παραγγείλει τυρόπιτες, κουλούρια και καφέδες ή οποιονδήποτε πιθανό συνδυασμό των παραπάνω. Και φυσικά ο μισθός του ο μηνιαίος είναι όσο ο δικός σου ο ετήσιος. Αλλά εντάξει, λεπτομέρειες.

Η αλήθεια είναι πως όλοι μας γκρινιάζουμε για την δουλειά που έχουμε. Όταν όμως όλοι μας (εκτός εξαιρέσεων) πρώτον κάναμε κάπου δέκα χρόνια να τελειώσουμε τη σχολή μας, κάτι που μας κατέστησε ανίκανους να δουλέψουμε ποτέ στον τομέα μας λόγω έλλειψης γνώσης στο αντικείμενο, και δεύτερον έχουμε επαναπαυτεί στην κωλοδουλειά που έχουμε, μην ψάχνοντας ουσιαστικά για κάτι άλλο, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό μας.

Η ανεργία, οι κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις κι ο αχαρακτήριστος και απάνθρωπος τρόπος που δουλεύουν οι περισσότεροι εργοδότες, αντιμετωπίζοντας την ανθρώπινη οντότητα απλά σαν νούμερο συμβάλλει στο να είσαι έτοιμος να αυτοκτονήσεις όταν ξυπνάς στις έξι το πρωί Δευτέρα να πας σε μια κωλοδουλειά των 500 ευρώ ενώ θα έπρεπε να αμοίβεσαι με τα διπλά τουλάχιστον, αλλά δεν μπορείς να κατηγορείς μόνο αυτά. Δεν μπορεί να κάνεις να τελειώσεις ένα ΤΕΙ 10 χρόνια ή να βαριέσαι να στείλεις ένα βιογραφικό σε μια πραγματική δουλειά. Μεγάλε, ας πρόσεχες.

Όση ώρα δουλεύεις φυσικά έχεις την κάθε καρακάξα να γκαρίζει μέσα στην τεράστια αίθουσα στην οποία δουλεύουν 50 άτομα περίπου, γιατί αυτή βαριέται και δεν έχει τι να κάνει μέσα στο οχτάωρο της. Εσύ κάνεις πνευματική εργασία, κάτι το οποίο φυσικά απαιτεί να έχεις μυαλό, κάτι που αυτή το άφησε σπίτι, ή μάλλον δεν είχε ποτέ. Άρα δεν την νοιάζει.

Άρα θα ουρλιάζει στο τηλέφωνο λέγοντας με τη φίλη της που θα πάνε μετά τη δουλειά και πόσο δύσκολο είναι να σε ενοχλούν αυτοί που δουλεύουν όταν εσύ είσαι τόσο busy βάφοντας τα νύχια σου, επειδή είσαι ανιψιά του προέδρου της εταιρείας. Άρα δε σου λέει και κανένας να σκάσεις λόγω αυτού.

Όταν δουλεύεις σε ιδιωτική εταιρεία δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι. Κι όμως. Όλοι οι μύθοι είναι για να καταρρίπτονται. Ξέρεις ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρεις δικαιοσύνη όταν π.χ. ο προϊστάμενός σου, σου έφαγε τα bonus του μήνα ή όταν δεν σου πλήρωσαν τις 25 ώρες υπερωρίας που είχες δουλέψει παραπάνω τον προηγούμενο μήνα για να τους βγει η παραγωγή.

Το μόνο που σου λένε όλοι είναι γιατί δεν ψάχνεις για καλύτερη δουλειά. Βέβαια σχετικό είναι αυτό. Γιατί μια καλύτερη δουλειά ως προς τις συνθήκες, μπορεί να σημαίνει λόγου χάρη ότι δε σε πληρώνουν. 'Η να πας κάπου που σε πληρώνουν κανονικά και στην ώρα τους ή δεν έχει οχτάωρο και έχει μόνο part-time, που σημαίνει ότι ο μισθός σου δεν φτάνει ούτε για τα κοινόχρηστα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα χρόνια που σπούδαζες ήταν άχρηστα. Είτε έκανες κανονικά 4 χρόνια είτε 10 (άρα είτε ξέρεις το αντικείμενο είτε όχι), κανέναν εργοδότη δεν τον ενδιαφέρει αν ξέρεις το αντικείμενο. Τον ενδιαφέρει μόνο αν είσαι το ανιψάκι του προέδρου -άρα έχεις τα προσόντα να δουλέψεις στην εταιρεία του. Και ας νομίζεις ότι το copy-paste είναι επαρχία της Αγγλίας ή ότι το PC είναι κάτι σαν το WC, επειδή μοιάζουν τα γράμματα, με τη διαφορά ότι αυτό δεν το κατουράς.

Τελικά ανοίγεις τα μάτια σου.

Κοιτάς την ημερομηνία. Είναι Σάββατο. Όλα αυτά τα είχες δει στον ύπνο σου. Ευτυχώς.

Έχεις άλλες 2 ημέρες ζωής μέχρι τη Δευτέρα.