Εσείς σαν άνθρωποι δεν
κουράζεστε; Όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να
μην κουράζεται; Ψάχνω απελπισμένα απάντηση σʾ αυτό το ερώτημα, όμως, κανείς που
ξέρω δεν μπορεί να μου πει πως δεν εξουθενώνεται ποτέ. Κι έχω άλλα επτά
δισεκατομμύρια άτομα νʾ αποκλείσω.
Ζητώ συγγνώμη που ξεκινώ τόσο
απότομα, όμως, έχω καιρό να γράψω και ήθελα τόσο καιρό να δηλώσω αυτό μου το
παράπονο. Αλήθεια, έχω ανάγκη από εσάς, όποιος διαβάσει αυτό το άρθρο, να
γράψει κάτω από την δημοσίευση που τον οδήγησε σε αυτό, αν υπάρχουν φορές που
τον κουράζουν πράγματα όπως η αναποφασιστικότητα του κόσμου και η ανάγκη του
καθένα να παίζει με την ψυχή και τα συναισθήματά τους. Θα σας ήμουν υπόχρεος.
Όταν θέλουμε κάτι, συνήθως
κάνουμε τουλάχιστον κάτι για να το αποκτήσουμε, έτσι δεν είναι; Μάλλον σβήστε το «συνήθως». Πάντα κάνουμε κάτι για
να αποκτήσουμε αυτό που νιώθουμε που λείπει από τον εαυτό μας και την
καθημερινότητά μας. Ακόμη κι αν είναι το πιο ασήμαντο πράγμα που θα κάνουμε.
Έχω ξαναμιλήσει σε παλιότερα
άρθρα για το πόσο σημαντικό είναι το κάθε τι που κάνουμε στην ζωή μας και πώς
επηρεάζει τον κόσμο που μας περιβάλλει, γι’ αυτό δεν θα επαναλάβω άλλα.
Πώς να μπορέσω εγώ να δικαιολογήσω
πράξεις αδιαφορίας -γιατί και να μην κάνει τίποτα, έχει κάποιο αντίκτυπο- και
να αντέξω κι άλλο λίγο τις αποφάσεις που αλλάζουν σαν πουκάμισα κυριολεκτικά
από την μια μέρα στην άλλη;
Φεύγεις, γυρνάς και το
επαναλαμβάνεις, γιατί μάλλον δεν κατάλαβες την πρώτη φορά πως είναι το πιο
κουραστικό θέατρο σε αυτόν τον κόσμο. Οι επαναλήψεις είναι αποδεκτές μόνο όταν
το γεγονός είναι κωμωδία, κι ακόμη και τα αστεία κουράζουν μετά από κάποιες
φορές.
Πάρε μια απόφαση στην ζωή σου και
άσε τα «δεν μπορώ» και τα «δεν είναι η κατάλληλη στιγμή». Ποτέ δεν είναι η
κατάλληλη στιγμή αν εσύ δεν την πλάσεις ακριβώς όπως εσύ θέλεις.
Να θυμάσαι, όμως, πως η
πλαστελίνη καταντάει άκαμπτη μετά από ένα σημείο. Αυτό το σημείο, ναι, αυτό
ακριβώς εκεί είναι που πρέπει να σταματήσεις. Να πιάσεις άλλο κομμάτι
πλαστελίνης και να ξεκινήσεις από την αρχή. Ακόμα κι αυτό το μαλακό χρωματιστό
υλικό κουράζεται. Πες μου πως εσύ δεν «τα ‘χεις φτύσει»!
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να
κάνεις ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω. Δεν είπε κανείς πως είναι εύκολο, αλλά
θέλει και λίγη «ξεφτίλα». Τι κι αν είσαι εγωιστής; Τι κι αν δεν θέλεις να
τσαλακώσεις το πρόσωπό σου; Δεν έχει καμία σημασία, αφού η πολυμορφία μας είναι
μια από τις ιδιότητες που μας ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα θηλαστικά κι εσύ δεν
την χρησιμοποιείς.
Μάθε, λοιπόν, πως όταν
τσαλακώνεσαι, κάθε φορά πονάει κι από λίγο, τυχαίνει να το ξέρω. Αξίζει όμως
την προσπάθεια και ο πόνος δεν έχει σημασία. Βλέπεις εγώ προσπαθώ να σου
εξηγήσω, επειδή είναι προφανές πως δεν καταλαβαίνεις, αυτό ζητάω κι εγώ.
Η μόνη μου επιθυμία από όλον τον
κόσμο, όχι μόνο από εσένα, είναι να είσαι ειλικρινής μαζί μου, ακόμη κι αν
πονάει. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα πονέσει πολύ λιγότερο από οτιδήποτε άλλο.
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο,
πως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τον πόνο διαφορετικά και σ’ αυτό δεν μπορώ να
αντιλογήσω κι αλλάζω την αρχική μου πρόταση. Μάθε να πονάς πού και πού και άσε
τον πόνο να σε καλύψει. Να νιώσεις από τις τρίχες του κεφαλιού σου μέχρι τα
δάχτυλα των ποδιών σου πώς είναι να πατάς τον εαυτό σου κάτω για να αποκτήσεις
αυτό που -όπως ισχυρίζεσαι- θέλεις.
Πάρε την απόφαση να τσαλακωθείς
και να πονέσεις και θα δεις πως θα ανταμειφθείς. Μην αργήσεις όμως. Όσο πιο
πολύ αργείς τόσο πιο πολύ σκληραίνει η πλαστελίνη.
Δεν έχεις αμέτρητες ζωές σ’ αυτό
το παιχνίδι και σίγουρα δεν έχεις όλα τα τρικ στο μανίκι σου. Γι’ αυτό πράξε
γρήγορα, μη το πολυσκέφτεσαι και δέξου, πως πολλές φορές μένεις με τον πόνο.
Εγώ το αποδέχθηκα, τώρα είναι η σειρά σου.
