Ένα παλιό κι αγαπημένο μου συγκρότημα, οι James,
ερμήνευσαν κάποτε: «Don’t treat me like a god, treat me like a dog, I’ll come home to you».
Γέλασα όταν το πρωτo-άκουσα.
Με μία δεύτερη ακρόαση, κατάλαβα ότι υπάρχει ένας
ιδιαίτερος λυρισμός στην παρομοίωση του τραγουδιστή με το πιστό τετράποδο, και στην επιθυμία του να του φερθούν, όχι σαν
Θεό, αλλά σαν σκύλο. Έναν σκύλο που θα επέστρεφε ακόμα κι αν του φερόταν βάναυσα η μικρή του «κυρία», αλλιώς, η
«seniorita» του.
Μέχρι πολύ πρόσφατα δεν είχα πλήρως εκτιμήσει το βαθύτερο
νόημα του εν λόγω στίχου. Αυτό, όμως, οφειλόταν κυρίως στο ότι δεν είχα δει ποτέ μπροστά μου να λαμβάνει χώρα μία τέτοια
συμπεριφορά!
Όντας, λοιπόν, μάρτυρας σ’ ένα από τα πιο αστεία (στα
όρια του απαίσιου βέβαια) σκηνικά της ζωής μου, κατάφερα να εντοπίσω ακριβώς την αναλογία που πραγματεύεται το κομμάτι.
Φίλος φίλου (όχι Κύπριος, χεχε), έχει σκάσει μύτη στην
παρέα με την κοπέλα του και -φαινομενικά τουλάχιστον- διασκεδάζει.
Αρχικά, δε δίνει ανησυχητικά δείγματα. Τόσο αυτός όσο και
η κοπέλα δείχνουν νορμάλ, ή τουλάχιστον αυτή είναι η πρώτη εντύπωση.
Χα! Γατάκια. Ο ψυχολόγος σας τα βλέπει τα συμπτώματα και
σύντομα αρχίζει να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει και τόσο καλά.
Τεντώνω λοιπόν αυτί, βολεύομαι και… μετανιώνω που το
μέρος δεν έχει ποπ κορν. (Γιατί να μην έχει ποπ κορν!)
Επειδή αυτό που ακολουθεί είναι επιεικέστατα επικό.
Ο τύπος έχει μία περίεργη αύρα, η οποία εντείνεται όσο
πίνει (σημειωτέον είμαστε σε ταβέρνα). Μία αύρα υποτέλειας, παράδοσης, κάτι σε «ό,τι θες, αφέντη».
Θυμάστε την αξέχαστη ταινία του Μελ Μπρουκς με το Λέσλι
Νίλσεν ο οποίος υποδυόταν τον Δράκουλα; Θυμάστε τον δικηγόρο (πώς
σκατά τον έλεγαν, έπαιζε και στο Ghost busters το 2) που
μετέπειτα έγινε πιστός υπηρέτης του; (Renfield! Έτσι τον έλεγαν, το θυμήθηκα! Α, στα διάλα
πχια).
Όσοι θυμάστε το χαρακτήρα του, τον τυπικό χαζό, χαιρέκακο
καρπαζοεισπράκτορα ο οποίος έκανε όλα τα χατίρια του Δράκουλα και πληρωνόταν με ψυχές ζώων, μπορείτε άνετα να
καταλάβετε μες στις άκρες τι τύπος ήταν κι ο «ό,τι θες, αφέντη».
Οι υπόλοιποι δε με νοιάζει, να δείτε πρώτα την ταινία και
μετά να συνεχίσετε την ανάγνωση (βασικά δείτε την ταινία σε κάθε περίπτωση, όλοι πρέπει να δουν αυτή την ταινία)!
«Ό,τι θες, αφέντη»… Χμμ, όχι, δε μ’ αρέσει, θα τον πούμε
«yes, master» επειδή ακούγεται κάπως πιο ταιριαστό και άρρωστο).
Ναι, ναι, θα τον πούμε «yes, master».
Και κάθε φορά που θα το διαβάζετε θέλω να σκέφτεστε έναν
τύπο σαν το Renfield να χαμογελάει, να τραβάει τα «sss» και να τρίβει σατανικά τα χέρια του.
Μμ ναι, ok, στο θέμα μας.
Ο «yes, master» έχει την τάση ν’ ανησυχεί υπέρμετρα για
τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τα καπρίτσια του αφέντη του, στην περίπτωσή μας δηλαδή, της κοπέλας που συνοδεύει.
(By the way, μπορεί να μην είναι κοπέλα του, πράγμα που
το κάνει ακόμα πιο αστείο!)
Δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για την εικόνα που ο ίδιος
βγάζει, δεν νοιάζεται για την εξόφθαλμη κακοποίηση που υφίσταται, και την οποία όλοι βλέπουμε (μπορεί και να φτιάχνεται, who
knows), δεν νοιάζεται ιδιαίτερα ούτε για τον ίδιο του τον εαυτό.
(Να κάνει άραγε μπάνιο πλέον; Να κόβει άραγε τα νύχια
του; Μπιεχ.)
«Φέρσου μου σαν σε σκύλο», λέει ο «yes, master» με
διάφορους τρόπους.
Αρχικά, δεν αντιδρά στον παραλογισμό που του επιβάλλεται.
Δεν αντιδρά στην υπέρμετρη ζήλια και στους περιορισμούς,
δεν αντιδρά στην (αρκετές φορές άδικη) κριτική που του ασκείται, δεν τολμά ο ίδιος να εκφέρει μία άποψη που μπορεί να
ενοχλήσει τον «αφέντη».
(Επειδή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ενοχληθεί ο
αφέντης! Μουαχαχαχααα!!!)
Καλά, σοβαρεύομαι.
Ο «yes, master» δεν έχει καμία όρεξη να φύγει απ’ την
νοσηρή αυτή κατάσταση. Πιθανότατα έχει συμβιβαστεί με την ιδέα.
Είναι λες και η άλλη έχει πάρει την όρεξή του για ζωή και
την έχει κλείσει βαθιάαα ανάμεσα στα σκέλια της.
Ελάτε τώρα, σίγουρα ξέρετε κι εσείς έναν «yes, master»
(μπορεί κρυφά να είστε κι εσείς λίγο).
Ο «yes, master» δε σταματά όμως εκεί. Σιγά μη σταματούσε!
Είναι λες κι έχει χαθεί πια κάθε ελπίδα για δαύτον και το
μόνο που του μένει είναι ν’ απαρνηθεί τον εαυτό του και να προσκυνήσει τον αφέντη.
Παραδίδει τον έλεγχο γενικότερα, από τα πιο επουσιώδη ως
τα πλέον σημαντικά. Όλα τα αποφασίζει πλέον ο «αφέντης». ΟΛΑ.
Πού θα πάνε, με ποιους θα βγουν έξω, τι ταινία θα δουν,
ποιον κόσμο θα κρατήσει ή όχι στα κοινωνικά δίκτυα.
(Παρεμπιπτόντως, θάνατος δια αποκεφαλισμού με στομωμένο
τσεκούρι -να πονάει- σε όσους ασκούν
βέτο στη χρήση και ελευθερία στα κοινωνικά μέσα. Χα, επόμενο θέμα, yay!)
Και, φυσικά, το αγαπημένο μου, αυτό που δίνει την επική
νότα στο σημερινό μας κομμάτι: Ο «yes, master» πάντα ανησυχεί ότι δεν έχει ικανοποιήσει όσο πρέπει τον αφέντη του.
«Σίγουρα, ρε παιδιά, είναι καλά; Της φέρομαι όπως πρέπει;
Είμαι καλός; Είμαι καλός; Είμαι αρκετός;»
Σκάσε επιτέλους! Βλάκα, ντροπή του είδους. Χαμένε. Εσύ
φταις που σε κάνει έτσι, εσύ φταις που βάζεις ο ίδιος τον εαυτό σου σ’ αυτή τη θέση.
Κι όχι τίποτα άλλο, βάζεις και τις βάσεις για να φερθεί
έτσι και σε κάποιον άλλον, στο μέλλον (και θα φερθεί).
Ενδυναμώσου λίγο κι αποφάσισε ν’ απογαλακτιστείς απ’ τη
νέα μάνα που έβαλες στη θέση της μάνας σου. Επειδή, όπως έχουμε ξαναπεί, σε συμφέρει να παίρνουν άλλοι αποφάσεις για
σένα. Σε βολεύει.
Εντάξει, δε λέω, σίγουρα ευθύνη πρέπει ν’ αποδοθεί και
στον εκάστοτε «αφέντη» ο οποίος (καλά, στην περίπτωσή μας η οποία) ξέρει πολύ καλά την επιρροή που ασκεί και δεν προτίθεται
ν’ αφήσει σε ησυχία το ταλαίπωρο το ζωντανό (τον «yes, master»,
ντε).
Αφού ρε, ξέρεις ότι ο άλλος έχει γαντζωθεί πάνω σου και
σου φέρεται σαν σπινταρισμένο Pomeranian, γιατί τον αφήνεις; Μήπως κι εσύ τον απολαμβάνεις λίγο τον έλεγχο, πουλάκι μου; Τι;
Όχι;
Till next time…
